Gruwelijk

“Dolmen” van Johan Deseyn begint met één bepaalde zin. Een zin waar ik even bij moet of wíl stilstaan … En dan staat de schrijver óók even wat langer stil bij deze ene zin, wat een eerste leuke gewaarwording met zijn schrijfstijl voor me is.

We situeren ons in een klein Amerikaans dorpje, Dolmen’s Hill, waar nooit iets gebeurt …
Op korte tijd leren we veel inwoners kennen, elk met hun verhaal.
Van iedereen kom je feiten te weten: wat ze als kind meegemaakt hebben of wat hun leven in dit gewone dorpje betekent. Hierdoor ga je hen heel snel interessant vinden en ga je met hen meeleven. De schrijver kan dit met een halve bladzijde waarmaken… met alle gevolgen vandien …

Dit enorm spannende verhaal wordt snel opgebouwd: de verschillende personages raken steeds meer met elkaar verweven en hun ervaringen worden steeds spannender tot zelfs gruwelijk.
De in het begin hartelijk lijkende bezoekers blijken het minder en minder te zijn, waardoor de inwoners het meest ondenkbare meemaken.
Ik besef geregeld dat ik sommige beschreven situaties nog nooit ergens heb gelezen of nog niet eerder in mijn hoofd gezien, wat heerlijk is om te lezen, te ontdekken … de schrijver die je fantasie aan het voeden is.
Er is één situatie in het boek waarbij ik mezelf betrapt heb op het vrolijk meeleven met een personage. Ik zit blij mee te glimlachen, tot plots de lach verstomt en de mond openvalt. Het is vreemd om te ervaren dat ik tegelijkertijd net hetzelfde aan het doen ben …
En geregeld zeg ik hardop:”bah” ...

Ook lees ik erotisch scenes; de schrijver laat je tegelijk ervaren hoe zulke scènes er met een tintje horror kunnen uitzien, wat wel leuk is om te lezen. En ook humor ontbreekt niet.

In het boek wordt er op bepaalde momenten terug in de tijd gesprongen: van heel lang geleden tot lang geleden tot een aantal jaren geleden. Tijdens dat teruggaan in de tijd word ik aangenaam maar ook griezelig verrast en dat maakt me alleen maar nieuwsgieriger naar het nu … of de zeer nabije toekomst.

Naarmate ik verder naar het einde toe lees en het is zo dat het lastig is om het boek weg te moeten leggen, voel ik de spanning een complete chaos worden. De ene gruwelijke gebeurtenis volgt de andere op.
Tot ik de laatste zin gelezen heb en zucht …

“Dolmen” is een gruwelijk spannend boek. Je voelt meteen in het begin dat er iets donkers op komst is. Het verhaal grijpt me meteen en ik lees het vlot uit.
Ik had nooit eerder van Johan Deseyn gehoord. Bijna schandalig vind ik het, aangezien hij een landgenoot is en in het genre schrijft.
Voor ik in zijn boek begonnen ben, ben ik wat over hem gaan opzoeken en las ik dat hij de Vlaamse Stephen King genoemd wordt en dat zijn boeken naast die van King mogen staan, enzoverder …
Ik wist hierdoor, gek misschien, niet goed wat ik mocht verwachten van deze Vlaamse schrijver.
Stephen King is heel sterk in maken dat je je hecht aan een personage zodat het dan ook des te erger is als er iets mee gebeurt. Dit kan Johan Deseyn ook.

Ik ben heel benieuwd te weten te komen wat hij nog allemaal geschreven, gecreëerd heeft. Als het in dezelfde lijn ligt als “Dolmen” is er nog heel wat spannends te ontdekken …

Oh ja … blijf best even weg van struiken langs de weg …