Prachtig gecomponeerde novelle over verdriet en hoop

"Mijn moeder is een sterke vrouw. Als er een vliegtuig overkomt, krimpt ze nog altijd een beetje in elkaar, maar dat zie je alleen als je het weet." Dat ‘het’, daar gaat om in Een zaterdagmiddag. Er staat een olifant in de kamer van Brams familie. Maar 80 bladzijden heeft Bert Wagendorp nodig om een verpletterend oorlogsverhaal neer te zetten .

Een navigatiefout leidt ertoe tot op 24 februari 1945 Britse bommen vallen op een schoolpleintje in de buurt van Almelo. Bram, een begaafd knulletje, komt om. Vader en moeder zijn gebroken. De zus die het van nabij meemaakt is voor het leven getekend. Dit zet dramatische ontwikkelingen in gang die leiden tot – hoe vreemd het ook klinkt – de geboorte van de ik-figuur, kleine Bram genaamd, na een one night stand.

Ik hoor interviewers al vragen of het verhaal autobiografisch is. ‘Het is toch niet voor niets opgedragen aan uw moeder, meneer Wagendorp?' Ja, maar de hoofdpersoon heet Bram en niet Bert. Interessanter is de vraag of het van beláng is dat de feiten kloppen. Wordt het verhaal er minder mooi van als het is verzonnen? Verliest het aan betekenis? Bert zal met zijn vriendelijke natuur waarschijnlijk geduldig op de vraag ingaan. Maar als hij uithaalt en roept 'maakt het uit of het is verfraaid, vond je het nou een goed verhaal of niet’, dan krijgt hij de zegen. Want een goed verhaal, dat is het. Evenwichtig en tijdloos.

Bert Wagendorp (1956) studeerde Nederlands en werkte als journalist. Hij was medeauteur van verschillende sportboeken. Met zijn dochter samen schreef hij het bekende Vader-dochterboek. Veel indruk maakte hij met zijn roman Ventoux, over een groep jongeren met een geheim die na heel lang weer bij elkaar komt. Ook dat boek geeft dat tevreden gevoel dat alleen een echt goede schrijver de lezer kan bezorgen. ‘Zo intens, dat je het langzaam wilt lezen, liefst woord voor woord’, schreef de Britse krant the Guardian bij het verschijnen van de Engelse vertaling. Dat geldt ook voor dit boek. Het verhaal is prachtig geïllustreerd door Ien van Laanen.

We dreigen een beetje te vergeten wat oorlog met mensen doet en hoe hele generaties door ’40-’45 zijn beschadigd. Dit verhaal herinnert daar op een bijzondere manier aan. Ga de uitdaging aan om Een zaterdagmiddag te lezen zonder vochtige ogen te krijgen. Juist door de áfwezigheid van effectbejag word je meegesleept in wat verlies met een mens doet. Uitdelen ter gelegenhied van bevrijdingsdag op basisscholen, dit boekje.