Vrouw begraaft nare man. Vrouw ontmoet zwarte man.

Vrouw begraaft nare man. Wat denk je dat er gebeurt?
- Ze gaat op zoek naar een ander en gaat iets ‘nuttigs’ doen.
Hoe kom je erop! En als ik zeg ‘Afrika’?
- Ze gaat zwarte kindertjes helpen en komt daar een Goede Man tegen.
Waar haal je het vandaan! En als ik nou zeg dat die man zwart is?
- Oooo, dat gaat problemen geven met de familie.
Ben je helderziend of zo? Ze kiest voor hem, hij haalt haar af in een geleende, te snelle auto, en dan?
- Spoiler alert!

Geen verwarrende perspectieven, geen ambigue personages, geen onverwachte ontwikkelingen. Dochter Roos bijvoorbeeld lijkt te denken dat je al AIDS krijgt door naar een Afrikaan te kijken en blijft dat tot de laatste snik doen.

Gezien het thema ‘natuur’ van de Boekenweek zou een auteur in de kuil kunnen vallen uit te weiden met beschrijvingen van woestijnen, watervallen, canyons, meren, jungles, savannen, wilde dieren, vogels, vissen. Zo niet Op de Beeck. Haar is wel de Keniaanse Boda Boda-motortaxi opgevallen, maar die is meer instrument op de lezer te laten zien hoe bezitterig de nieuwe partner van de hoofdpersoon wel is dan dat ze er een voertuig van maakt om de lezer mee te nemen op reis langs culturele en economische verhoudingen.

En over natuur gesproken, dan is nog die soort die daar volgens veel theorieën in Afrika is ontstaan en die in een ontzaglijke veelheid aan vormen, grootten, typen en voorkomt – en in talloze kleuren natuurlijk. Van saffraan tot karmijn, van ebbenhout tot perzik. Een Afrikaans exportproduct waarvan op dit moment alleen al 10 miljard (and counting) rondlopen. Een schrijver zou zomaar verlokt kunnen worden over diversiteit te beginnen. Op de Beeck bespaart ons gelukkig dat gedoe.

Sommige boeken zijn als slingerende paden door steile heuvellandschappen die de lezer telkens weer scherpe bochten doen maken. Op de Beeck klemt ons tussen de vangrails en raast met de ogen op het asfalt in een rechte lijn naar het achterplat.