Breed uitgesponnen torenflatramp als metafoor voor slechtheid van de mens

Ballard , iconische sf-schrijver, weet hoe hij moet provoceren. In Glass world bevriest de hele wereld door een wetenschappelijke stommiteit, in Crash raken mensen verslaafd aan perverse auto-ongelukseks en zo gaat het maar door. In High rise zijn het de bewoners van een torenflat die een stammenstrijd tussen de bovenste en onderste etages beginnen. Alle beschaving wordt overboord gegooid. Recensent Heidi merkte ook al op dat er in de scenario's van Ballard meestal geen hoop en weinig relativering is. De sfeer is grimmig, de personages egoïstisch. Hedonisme en kwaadaardigheid strijden om voorrang - in interviews gaf de auteur niet voor niets blijk van een pessimistisch wereldbeeld. De mens is slecht, slecht, slecht en dat zullen we weten ook . Dat, en de nogal forse lengte, maakt inderdaad dat het verhaal wat 'lang' aanvoelt.
Er is misschien nog iets dat een rol speelt. In 1975, meer dan een generatie geleden, waren torenflatrampen nog 'nieuw'. Wij van de post-twintowersgeneratie kijken niet mer op van en paar over het balkon gegooide lichamen meer of minder. De beelden die vanaf de 80e etage hun dood tegemoet sprongen om te ontsnappen aan een levende verbranding, ziet iedereen nog voor zich.