Eigentijdse novellen in een romantische verpakking

Een man verpest het voor zichzelf als hij door het lint gaat op zijn werk. Een vrouw gaat er vandoor met haar wietverslaafde oude liefde. Gaat dat nog wel goedkomen? Bij Jess Walter (1965) weet je het nooit. Zijn eigentijds-duistere verhalen doen in de verste verte denken aan Roald Dahl en John Updike. De omslag, (een hart, uitgebeten in een zachtrood vlak) doet romantiek vermoeden. Walters hoofdpersonen zijn echter in de eerste plaats zoekers die zich aan de onderkant van de samenleving bewegen – minstens zoveel drama als zoetigheid.

In het eerste verhaal, 'Smoor', is de halfgeslaagde schrijver Michael, geobsedeerd door de Ierse cultschrijver James Joyce, toegevoegd aan het scenarioteam van een succesvolle tv-serie. Het geld stroomt binnen. Hij valt voor een mysterieuze actrice uit de reeks, die hem afwijst. Michael gaat door het lint. Vervolgens vindt de politie uit dat hij met cocaïne rommelt. Wég baan, wég romantiek, wég leven. Het helpt hem een roman op de rails te krijgen, maar denk niet dat je als lezer zomaar wegkomt met een happy ending. Gebiologeerd door de actrice probeert Michael aan zijn gedwongen huisarrest te ontkomen. Net als hij door een handigheidje van de enkelband af is die hem aan huis kluistert, stort hij in: "Hij leunde tegen de muur. De schrijver is ervan overtuigd dat hij de dood voor ogen heeft, maar de werkelijkheid is veel harder: sterfelijkheid kiest de schrijver als onderwerp." Is het met Michael gedaan? James Joyce komt hem redden…

'Slisptream' is het tweede verhaal: Myra maakt een roadtrip met Boone, het vriendje van vroeger waar iedereen haar voor waarschuwt. Hoe houdt zij de momenten van geluk vast die ze met hem wèl vindt en niet in haar oude geregelde leventje? Het diepzinnige en het komische, het  lyrische en het aardse wisselen elkaar in hoog tempo af. Als Myra met Boone door een natuurgebied rijdt: "Ze had eens een aardrijkskundeleraar gehad die zei dat je geologie als de wetenschap van de tijd moest zien. Dit gebergte, deze kloof, dat waren de klokken. De hele wereld was een wijzerplaat, met een zwevende visarend opstijgend op de thermiek of hij ten hemel wordt geroepen." Even later gaat de auto stuk en volgt een onnavolgbare scene waarbij reparaties met plukjes wiet worden afgerekend.

Jess Walter is in de VS een enorm succes (‘schandalig talentvol’, schreef de Seattle Times). En inderdaad, hij is onweerstaanbaar. Afkomstig uit een working-class familie, een vader die hoofdzakelijk dronken was, nooit verhuisd uit de provinciestad Spokane waar hij opgroeide. Een carrière in de journalistiek: niks academische opleiding. Schrijven komt bij Walter voort uit compassie met gewone mensen, een scherp psychologisch inzicht en het talent om een literaire stijl succesvol te mengen met sentimentele thema’s.

Zoals in Schitterende ruïnes, een bestseller uit 2012 over een aandoenlijke liefde tussen een gedoemde Amerikaanse actrice en naïeve Italiaanse hoteleigenaar in een cynische en oppervlakkige Hollywoodwereld. Ook de korte verhalen in Wij wonen in water (2013) hebben een tragikomische opbouw. Recent maakte Jess Walter indruk met Het nulpunt, een soort kritische roman over de manier waarop men in de VS omging met de aanval op de Twin Towers in New York in 2011.

Kortom, leuk bedacht door die enthousiastelingen van uitgeverij Marmer uit Bussum, zo’n handzaam boekje met twee literaire maar toch makkelijk leesbare verhalen van een nieuwe ster aan het firmament. Maar dus niet iets voor tante die gewoonlijk lievige Harlequinboekjes leest waarin alles altijd heel voorspelbaar verloopt.