Hype

In 1.000 bladzijden niks te zeggen hebben, het is een kunst. Dit is zo'n boek waar je, net als bij een slechte film, gaandeweg steeds meer weerstand tegen krijgt. Waarom lopen de verhalen zo door elkaar? Waarom die modieuze intermezzo's? Wat moet ik met die saaie New Yorkse pubers? Wat kunnen diehele jaren 70 mij eigenlijk schelen?

Blij ben ik, dat de Hebben-recensenten tegenwicht bieden tegen de hype rond SIB. Rezue-ambitieus werk hoor, met een hele berg personages. intermezzo's met vuurwerkkunde en schoolkranten, maar mij kon het niet boeien. Interessant dat het boek zelf ook verwijst naar een andere gehypede pil: Gödel, Escher, Bach van Douglas Hofstätter. Ook al zo'n hype destijds. Dat boek heb ik ook nooit uitgelezen.

Misschien is een vergelijking met de zeer Amerikaanse kunststroming van het Abstract Expressionism op z'n plaats. Reusachtige schilderijen met enorme kleiurvlakken waar je oh en ah over werd geroepen en waar hele diepzinnnige verhalen over werden verteld.
Maar ondertussen zit je als nuchtere Nederlander met een gevoel dat je wordt opgelicht.