Lezersrecensie
‘Laten die jongens niet doen alsof zíj de seks hebben uitgevonden!’
1931. Vrouwen had nog maar net (1920) kiesrecht en moesten stoppen met werken als ze zwanger werden. En dan een boek vol vrouwen die dingen ‘voelen’ en eigen keuzes maken in de liefde. De twee meisjes uit de titel zijn het nakomertje Ann en de ziekelijke Juan (‘niet Juana, maar Juan’). De energieke Ann neemt de zogenaamd mannelijke ik-figuur - beschadigd door een relatie met de dominante Emily - op sleeptouw. Samen fleuren ze de ascetische Juan, die sterke overeenkomsten vertoont met Netties grote liefde Marlow Moss, op. De 21e-eeuwse lever voelt al aankomen dat deze schijnbewegingen vergaande gevolgen kunnen hebben.
En inderdaad. In deel twee draaien de inmiddels tot ranke puber uitgegroeide Ann, de decadente hoteleigenaarszoon Cyril, Juan en de ik-figuur om elkaar heen. En ook òver elkaar heen, al wordt dat naar hedendaagse normen subtiel verwoord. Steeds is er de schaduw van gemis, zoals Theun de Vries het zo mooi uitdrukte. Dat gevoel was Nettie niet vreemd: haar vader verdronk bij een scheepsramp toen ze nog maar een klein kind was en haar moeder kwam die klap nooit helemaal te boven.
Volgens het nawoord liet de auteur zich inspireren door het Franse feministische successen. ‘Alsof zìj de seks hebben uitgevonden!’ aldus Antoinette (‘Nettie’) Nijhoff-Wind over Reves ‘jongens’boeken. Je kunt er ook echo’s van Vita Sackville-West (‘writer and gardener’) in horen, die er in die tijd in Engeland flink de beuk in gooide. Antoinette Wind (1871 – 1971) was in het literaire wereldje terechtgekomen door een huwelijk met dichter Martinus Nijhoff. Ze kreeg met hem een zoon, maar was veel te rusteloos om huismoeder te worden. Ze zwierf rond in Parijs en Florence. Schrijfster Jeanne van Schaik-Willing, een klas hoger op hetzelfde gymnasium, werd in die jaren al getroffen door Netties sterke persoonlijkheid: ‘forsgebouwd, sonore stem, al jong vèr voorbij het niveau giechelende puber’.
Een roman met een zelden vertoonde menselijke en wereldse openhartigheid, aldus Theun de Vries. Grappig om in het nawoord fragmenten van recensies uit die tijd te lezen: kerkse kranten moesten er niks van hebben, verlichte literatoren liepen ermee weg. Door macho-poseurs als Victor van Vriesland en Karel ‘E.’ du Perron werd dit boek natuurlijk helemáál niet ‘gepikt’. Ze probeerden publicatie in tijdschrift De Gids te verhinderen, vertalingen te dwarsbomen… Nog een reden om het van Z tot Z te lezen!
Leve uitgeverij Cossee, die zo’n interessant werk aan de vergetelheid ontrukte.
Theun de Vries over Nettie op DBNL:
https://www.dbnl.org/tekst/_jaa003197201_01/_jaa003197201_01_0018.php
En inderdaad. In deel twee draaien de inmiddels tot ranke puber uitgegroeide Ann, de decadente hoteleigenaarszoon Cyril, Juan en de ik-figuur om elkaar heen. En ook òver elkaar heen, al wordt dat naar hedendaagse normen subtiel verwoord. Steeds is er de schaduw van gemis, zoals Theun de Vries het zo mooi uitdrukte. Dat gevoel was Nettie niet vreemd: haar vader verdronk bij een scheepsramp toen ze nog maar een klein kind was en haar moeder kwam die klap nooit helemaal te boven.
Volgens het nawoord liet de auteur zich inspireren door het Franse feministische successen. ‘Alsof zìj de seks hebben uitgevonden!’ aldus Antoinette (‘Nettie’) Nijhoff-Wind over Reves ‘jongens’boeken. Je kunt er ook echo’s van Vita Sackville-West (‘writer and gardener’) in horen, die er in die tijd in Engeland flink de beuk in gooide. Antoinette Wind (1871 – 1971) was in het literaire wereldje terechtgekomen door een huwelijk met dichter Martinus Nijhoff. Ze kreeg met hem een zoon, maar was veel te rusteloos om huismoeder te worden. Ze zwierf rond in Parijs en Florence. Schrijfster Jeanne van Schaik-Willing, een klas hoger op hetzelfde gymnasium, werd in die jaren al getroffen door Netties sterke persoonlijkheid: ‘forsgebouwd, sonore stem, al jong vèr voorbij het niveau giechelende puber’.
Een roman met een zelden vertoonde menselijke en wereldse openhartigheid, aldus Theun de Vries. Grappig om in het nawoord fragmenten van recensies uit die tijd te lezen: kerkse kranten moesten er niks van hebben, verlichte literatoren liepen ermee weg. Door macho-poseurs als Victor van Vriesland en Karel ‘E.’ du Perron werd dit boek natuurlijk helemáál niet ‘gepikt’. Ze probeerden publicatie in tijdschrift De Gids te verhinderen, vertalingen te dwarsbomen… Nog een reden om het van Z tot Z te lezen!
Leve uitgeverij Cossee, die zo’n interessant werk aan de vergetelheid ontrukte.
Theun de Vries over Nettie op DBNL:
https://www.dbnl.org/tekst/_jaa003197201_01/_jaa003197201_01_0018.php
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van VictorDLV
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
