Het ideaalbeeld van de ideale vrouw in het ideale gezin op zoek naar de ideale man

Het boek van Mathilde Hoekstra, De Ideale Man, gaat over het leven van Evelien en Taeke en hun twee dochters. Een voor de buitenwereld ogenschijnlijk perfect gezin, maar ondertussen gaat Evelien door een heleboel heen en dit beschrijft ze eerlijk en oprecht. Ze wordt zich extra bewust van alles wat ze voelt te missen als ze Kees ontmoet die met zijn opmerkingen “Je moet niet denken. Je moet voelen. Het verstand weet niets.”(p.21) en met persoonlijkheid precies lijkt te bieden wat Evelien nodig heeft. Maar hoe moet het verder als je gevoelens krijgt voor een ander en merkt dat je ongelukkig bent met hoe je gezin nu is, met een partner die je niet meer hoort of ziet staan, en met het gevoel dat je niet langer aan de vele verwachtingen van de buitenwereld kunt voldoen. “Ik wilde vluchten. Niet bouwen, maar kapotmaken – daar was ik goed in. Ik kon proberen nog langer in het gareel te lopen, doen wat er van me werd verwacht, maar die destructieve kracht zat in me en groeide met de dag.”(p.71) In het boek beschrijft Evelien de worstelingen waar ze doorheen gaat, hoe ze zoekende is naar zichzelf en wat ze nou echt leuk vindt en wil van haar leven en alle bijkomende gedachtes met een eerlijke blik en heel veel humor. “Terwijl ik de slaap uit mijn ogen veegde en me realiseerde dat ik wéér de hele nacht bezig was geweest met de vraag wie ik nou eigenlijk was, begreep ik ineens dat het antwoord allesbepalend was voor onze relatie.”(p.109) De zoektocht naar zichzelf en hoe ze nog past in de relatie en het gezin wordt uiteengezet in de reis die Evelien doormaakt.

Binnen 5 pagina’s las ik gelijk al een quote die me hard raakte, als moeder van een kindje van net geen 4 en worstelend met mezelf. “Dat gevoel van falen. Non-stop falen. Waarom was ik eraan begonnen? Ik had het leven van mijn dochter[s] al verpest nog voordat het goed en wel was begonnen.” (p.11) Boem, slik... eh dat gevoel ken ik, weliswaar met maar 1 dochter, maar toen had ik door dat dit boek wel in mijn gevoel zou gaan zitten. Twee pagina's verder, "Hoezeer ik mezelf ook haatte, ik kon er niets aan veranderen. Het was alsof mijn batterij op was en ik toch nog moest geven. Altijd maar moest geven. Terwijl er niets meer te geven was."(p.13) Ik was door de beschrijving van het boek en de inleidende tekst van Mathilde al wel voorbereid, maar sommige gedachtes waren wel even confronterend. Heel eerlijk beschrijft ze haar struggles en gevoelens, dat een gezin voor de buitenwereld nog zo perfect kan lijken, je weet niet wat er binnen in iemand gaande is.

Maar ook de stukken over haar dochters en over ouderschap vond ik treffend en vond ik heerlijk om te lezen. Vooral de herkenning die ze ziet in haar dochters, "Lieve's woede wás de mijne - al had ik het wel afgeleerd me zo te gedragen. ... Nu wist ik niet eens meer hoe het moest: boos worden, janken, krijsen - vóélen."(p.38) En de opmerkingen die je jezelf soms hoort maken voordat je er erg in hebt “Daar begon mijn bezorgde alter ego weer te mekkeren. Ik hoorde het haar doen, wilde haar nog tegenhouden, zeggen dat ze zich er niet mee moest bemoeien, en zeker niet als het toch al te laat was, maar het was er al uit voor ik er iets aan had kunnen doen.”(p.138)

Het boek beschrijft de zoektocht van Evelien naar wat ze wil in het leven, wat ze allemaal van zichzelf verwacht los van wat anderen van haar verwachten, met veel kleurrijke details en eerlijke opmerkingen, wat ik soms een feest van herkenning kon vinden. Waar ik Kees soms nog een bijzonder figuur vindt, en niet altijd even goed begreep wat ze met hem moest, maar het zal vooral het contrast zijn met Taeke, vond ik de manier waarop ze zelf anders naar zichzelf ging kijken door de opmerkingen en ogen van anderen wel grappig. Ze weet dat ze hard aan zichzelf moet werken om tevreden te zijn met zichzelf, je ziet dat en hoe ze daar mee worstelt, en als lezer zul je ook niet alle keuzes die ze maakt begrijpen denk ik, dit maakt het personage juist extra menselijk denk ik. De ontknoping van het boek brengt zowel afsluiting als extra vragen, wat je als lezer voor jezelf kunt invullen, maar ik wacht op het vervolg van Mathilde Hoekstra!