Ik had het vorige boek van Wulf Dorn (Trigger) ook gelezen en zijn schrijfstijl duidelijk, goed te volgen.
Ook dit verhaal speelt zich af op de terreinen van de Boskliniek. Alleen de hoofdpersonages in het boek zijn anders. Het verhaal volgt wel deels op het eerste boek, maar voor het verhaal hoef je Trigger niet persé gelezen te hebben.

Het verhaal begint met Jan Forstner, die een zenuwinzinking heeft gehad en aan het werk gaat in de Boskliniek, in het dorp waar hij is geboren.
Tijdens zijn jeugd is zijn broer, Sven, verdwenen. Het enige dat Jan van Sven heeft is een dictafoon met daarop het laatste dat Sven gezegd heeft. Daarna is er niets meer dan ruis. Jan kan het verleden niet laten rusten en probeert antwoord te vinden, waarom zijn broertje verdwenen is.
Parallel aan dit verhaal is het de zelfmoord van een meisje dat van een brug afgesprongen is. Jan heeft in zijn jeugd ook meegemaakt dat een meisje voor zijn ogen verdronken is. De gelijkenis tussen beide meisjes is frapant.

Het boek heeft me vanaf het begin te pakken gehad en ik kon het met moeite wegleggen. Zeer goed en snel geschreven boek dat je pagina voor pagina in zijn greep houdt.

Volgend boek op mijn lijstje is Waanzin van Dorn.