Prachtig debuut

Het boek speelt zich af in de jaren 60. De hoofdpersoon Miran/Mehmet is ongeveer 13 jaar en vanuit zijn perspectief wordt de indrukwekkende familiegeschiedenis verteld. Hij groeit op in een dorpje in Anatolië, Sobyan, tezamen met zijn zachtmoedige vader de verhalenverteller, zijn daadkrachtige moeder, zijn oudere broer en een jonger zusje. Drie kinderen uit het gezin zijn dan al overleden. En ook de familiegeschiedenis van vader en moeder kent dieptepunten - zo is zijn moeder door haar eigen moeder verlaten. Op een dag krijgt vader een ongeluk waarbij hij zijn been breekt. Vanwege het ontbreken van een dokter, spalkt de lokale slager Attila het been. Dat gaat fout en uiteindelijk moet het been geamputeerd worden. Vader voelt zich nutteloos, en besluit het vee te verkopen en zijn gezin te verhuizen naar zijn geboortedorp Hemgin. Daar wordt het gezin allerminst hartelijk verwelkomd en het blijkt dat de grond die vader geërfd heeft, door de dorpelingen gebruikt wordt. Zij zijn niet van plan dit af te staan. Uiteindelijk loopt dit uit op een dramatisch treffen. Dan wordt in de zomer van 1966 het oosten van Turkije opgeschrikt door een heftige aardbeving. En alweer moet het gezin vertrekken.

Het boek wordt in een rustig tempo verteld, met af en toe een terugblik op een deel van de familiegeschiedenis. De dramatische vlucht van oma van vaderskant die een besneeuwde berg op moet vluchten en daarbij tussen twee kinderen moet kiezen, snijdt door je hart, maar wordt nergens larmoyant. Het is zoals het is. Vooral de sfeerbeschrijvingen van de natuur, de mannen die naar zweet stinken, de geur van lavendel of mest, het geluid van een merel maken dat je helemaal meegenomen wordt. Het is knap dat het perspectief vanuit de jongen consequent doorgevoerd wordt. En hoewel er dramatische gebeurtenissen plaatsvinden, wordt het nergens over het randje sentimenteel.

Het is een indrukwekkend en ook barmhartig boek. Ik ben zeer benieuwd naar zijn volgende roman.