Na 89 pagina's dit boek toch maar gewoon terzijde gelegd. Ik had al gevreesd dat het een afkooksel zou zijn van De Da Vinci code. Het hoofdpersonage heeft als voornaam trouwens Langdon (!). Ik moet bekennen dat ik na een kwart van dit boek gelezen te hebben, niet echt kan zeggen dat ik al veel gelijkenissen met De Da Vinci code gevonden heb. Wel begint het verhaal ook in Parijs, draait alles rond een schilderij en noemt het hoofdpersonage dus Langdon. Maar dit boek leest allesbehalve prettig. De auteur heeft blijkbaar schrik dat de lezer niet zal kunnen volgen want bij de aanvang van elk stukje staat telkens de plaats en het tijdstip, iets wat naar mijn mening uit het verhaal zelf moet blijken, toch. De dialogen zijn erg cliché en doen soms wat kinderachtig aan. Ik kan me ook helemaal nog geen voorstelling maken van hoe die Langdon er moet uitzien. En altijd die verwijzingen naar zijn "zusje" dat uiteindelijk gewoon een volwassen vrouw is... Loomis probeert wanhopig origineel uit de hoek te komen, maar het doet zielig aan. Een voorbeeldje : het hoofdpersonage maakt met het chocoladeglazuur van drie eclairs en de aluminiumfolie waar die in verpakt zaten (gekocht op de vlieghaven) een afdruk van zijn eigen wapen, laat deze afdruk in de rugzak van één van zijn vermeende achtervolgers glijden en tipt een douanebeambte. De achtervolger wordt aangehouden en Langdon zelf kan vertrekken. Blijkbaar raakt hij met het echte wapen in zijn handbagage zonder problemen langs de douane. Dan volgt een omweg naar Rome via Ft.Lauderdale en Miami, om toch maar eventuele belagers af te schudden. Maar enkele pagina's bladvulling verder, lees je doodleuk dat één of andere mysterieuze man, gekleed in een monnikspij, door op een illegale en haast niet te traceren wijze een computer te hacken, Langs' omweg tot in Romi makkelijk kunnen volgen heeft...

Dit boek mist aan geloofwaardigheid...