Dit boek beviel me beter dan Vuurtorenwachter. Ik realiseer mij dat ik de verhalen van Lackberg in de verkeerde volgorde lees, maar dat laat onverlet dat ik Steenhouwer minder vergezocht vind dan Vuurtorenwachter en het boek wordt daarom geloofwaardiger neergezet.

Een klein meisje blijkt vermoord (verdronken) te zijn in een badkuip. Dat maakt de kring van verdachten ineens wel erg klein, zeker als het meisje maar even aan de aandacht van de familie is ontsnapt. Met enig deduceerwerk had ik de dader al snel gevonden, wat mij niet zo vaak overkomt.

Dat neemt niet weg, dat ik het gedegen politiewerk van Patrik en zijn mensen wel kan waarderen. Echter de echte spanning in het boek ontbreekt hier opnieuw. Een vermoord meisje in een kleine gemeenschap zou tot meer beklemming moeten leiden maar daarvan is helaas geen sprake. Dat doen andere auteurs beter (bijvoorbeeld Stephen Dobyns in De kerk van de dode meisjes).

Het privéverhaallijn van de hoofdrolspelers boeit mij eerlijk gezegd ook minder dan in andere boeken. Ik heb kennelijk geen echte "klik" met Patrik en de zijnen.

De verteltrant van Lackberg vind ik daarentegen wel toegankelijk en haar pluspunt is dat zij verschillende verhaallijnen maar kort beschrijft om vervolgens snel over te gaan op een volgend verhaallijn. Dat betekent dat je je hoofd goed bij het boek moet houden. Een paar weken wegleggen van het boek betekent naar alle waarschijnlijkheid dat je de draad kwijt bent.

Al met al drie sterren; zeker niet meer. Vijf sterren zijn wat mij betreft voorbehouden aan uitzonderlijke boeken zoals die van Stieg Larsson en ook vier sterren haalt Lackberg niet met dit boek wat mij betreft. Andere auteurs zijn wat mij betreft een fractie beter (Nesbo, Adler-Olsen, Mankell, Slaughter etc.).

Toch zal ik mij zetten aan de IJsprinses van Lackberg; volgens crimezone haar beste boek. Ik ben benieuwd.