De kunst van het liegen

Films interesseren me maar matig en de filmindustrie al helemaal niet. Oorlogsboeken vormen niet mijn meest geliefde genre literatuur. Toch las ik dit boek over filmmakers in het Duitsland van WO II. In de eerste plaats omdat ik wat wilde lezen van Lewinsky en dit werk kon bemachtigen en bovendien was Duitsland een land voor de Challenge, dat ik nog niet bezocht had.
Het valt me moeilijk er een oordeel over te geven. Ik heb bewondering voor de vorm, waarin dit verhaal wordt verteld.
Een jongen, Samuel A. Saunders, studeert filmwetenschap aan de universiteit van Californië. Het onderwerp voor zijn proefschrift is een Duits acteur, die eerst carrière maakt in Duitsland en na de oorlog, onder een andere naam, in de VS. Zijn professor keurt het werk af, en advocaten verbieden publicatie: het zou de goede naam van de acteur aantasten en volgens de professor waren er niet voldoende bewijzen voor de gebeurtenissen, beschreven in het proefschrift. De student stopt met zijn studie, begint een videotheek met oude films en kan het hoofd nauwelijks boven water houden. Op een dag loopt hij naar de ster, die de acteur heeft gekregen in Hollywoods Walk of Fame, een houweel in de hand, om de ster weg te hakken, waarop de acteur naar zijn mening geen recht had.
Lewinsky gebruikt het door deze man verzamelde materiaal voor zijn boek. Dagboekfragmenten van medewerkers aan de film Lied der Freiheit, interviews met een actrice uit die film, Wikipediafragmenten, antwoorden op vragen, die Saunders, had gesteld, om wat hij gevonden had, te checken. De vele paperassen die Saunders had verzameld lagen door elkaar, waren vaak niet gedateerd en Lewinsky heeft er een logische volgorde in aangebracht.
De filmopnamen begonnen in Berlijn, maar toen de bommen daar te snel vielen, bedachten ze dat 'buitenopnamen' in de Beierse Alpen nodig waren. Het was er in ieder geval veiliger. Toen de oorlog op zijn eind liep, veranderde de film in een verzetsfilm. De Amerikanen trapten er zonder aarzelen in.
Vooral de interviews met Tiziana Adam, vaak met onvolledige zinnen omdat de bandopname slecht was en niet alles verstaanbaar was, waren de moeite waard. Na de oorlog drijft ze een bar in Wiesbaden, waar Saunders haar vele malen interviewde.
Saunders wond zich vooral op over de leugenachtigheid van Arnie Walton, de Duits/Amerikaanse acteur. Die had liegen tot kunst verheven in zijn ogen.
Zoals gezegd: de vorm is bijzonder en bewonderenswaardig en leesbaarder dan je zou verwachten. Toch kostte het me moeite het boek uit te lezen. Misschien juist toch door die vorm. Door de vele herhalingen. Ik kan het niet precies zeggen.
Toch vier sterren.