Reisverhaal van een ouder wordende mopperaar

Dit was het eerste boek van Bryson, dat ik in het Nederlands las. Tot nu toe had ik steeds de Engelstalige versies. Misschien lag het daaraan, dat ik dit werk niet zo kon waarderen. Niet dat de vertaling slecht was, maar het eeuwigdurende gemopper ging me in mijn eigen taal nog meer tegenstaan, dan in het Engels het geval is. Komt het door het ouder worden, dat de schrijver steeds knorriger lijkt te worden?
Hij gaat opnieuw een reis maken door Groot Brittannië. 22 jaar geleden deed hij dat ook en beschreef die reis in Een klein eiland. Dat heb ik niet gelezen.
Hij wil zien, of hij alles in zijn nieuwe vaderland nog steeds zo geweldig vindt, maar eigenlijk weet hij al van tevoren, dat alles achteruitgaat: er is meer rommel overal, zoals hij in ongeveer ieder hoofdstuk beschrijft, alles is duurder geworden - en Bryson krijgt steeds meer hekel aan het uitgeven van geld. Attracties die niets kosten hebben zijn voorkeur.
Hij wandelt veel.
De treinen zijn vol, slecht en duur. Ze rijden zelden op tijd.
Bussen zijn slechts sporadisch aanwezig, rammelen, zien er niet uit, zitten slecht.
Mensen heeft Bryson ook liever niet, enkele uitzonderingen daargelaten. Je ontkomt er niet aan af en toe in de lach te schieten bij zijn beschrijvingen van een en ander. Maar vaak volgt al snel enige irritatie, vooral wanneer je verder in het boek komt en er werkelijk niets of niemand deugt.
Hoewel: juist in het laatste deel, waarin hij het noorden van Engeland en Schotland bereist, weet hij nog wel iets te waarderen. Gelukkig maar. Hij is daar ook meestal alleen en er is niemand die hem kan storen.
Bryson doet altijd veel onderzoek voor zijn boeken. Hij verzamelt een enorme hoeveelheid feiten en schrijft die ook allemaal op. het resultaat is veel. Heel veel. Het duurt heel lang om dat alles op te nemen. Toch staan er altijd dingen in zijn boeken, waarvan je niet wist, dat je het graag wilde weten: O ja? Is Madagascar echt groter dan GB?
Ik was een groot Bryson fan, maar dit boek viel me tegen.