Boeiende memoires van een groot auteur.

Hilary Mantel is een van mijn favoriete auteurs, van haar eerdere boeken over bijvoorbeeld Cromwell heb ik genoten.
Ze schrijft geweldig en zet haar personages op een hele boeiende manier neer.

De Geest Geven gaat voornamelijk over de jonge jaren van Mantel, over haar leven op het platteland van Engeland , te midden van vele familieleden.
Een leven , waarin haar ouders uit elkaar gaan, maar vanwege het katholieke geloof niet kunnen scheiden.
Stiefvader Jack komt, na een verhuizing, eerst bij hen in huis wonen, waarbij haar eigen vader een aparte slaapkamer betrekt. Heel verwarrend allemaal voor de jonge Hilary.
Haar leven op katholieke scholen, geleidt door nonnen, vind ze niet echt leuk. Maar lezen doet ze heel veel, ze leest alles wat los en vast zit.
Ook wordt ze een scherpe observator van haar omgeving, iets wat haar bij het schrijven van deze memoires zeker van pas zal zijn gekomen.
Voor het schrijven ervan had ze er een dubbel gevoel over, maar ze is, op haar vijftigste, gewoon begonnen en heeft opgeschreven wat in haar op kwam.
Dat betekent wel dat we zeker niet alles over haar leven te weten komen, maar dat zij zo.

Hilary heeft altijd een slechte gezondheid gehad, als kind had ze veel last van koortsaanvallen, een reden voor haar stiefvader om haar een aanstellerig kind te vinden.
Later kreeg ze veel last van buikklachten, die haar noopten meerdere artsen te bezoeken, die echter niets konden vinden en haar doorstuurden naar de psychiatrie.
Hier begon voor haar een nieuwe rondgang langs diverse artsen, die haar lichamelijke klachten afdeden als psychisch en die haar vol stopten met zware medicijnen met veel , ook gevaarlijke bijwerkingen, waar ze uiteindelijk alleen maar slechter van werd.
Ze kwam er uiteindelijk achter dat ze leed aan endometriosis, een pijnlijke aandoening met als resultaat verklevingen in haar buik.
Een operatie volgde, die echter niet het gewenste effect had, waarna een behandeling met hormonen volgde, waardoor ze enorm aankwam en tot haar verdriet veranderde van een schriele in een dikke vrouw.
Tijdens haar studententijd leerde ze haar echtgenoot kennen, wat resulteerde in een huwelijk, heel gewoon voor die tijd. Na haar jaren met hem in Afrika scheidden ze, waarna ze later toch met hem hertrouwd is. De reden hiervan werd mij niet helemaal duidelijk.
Het boek eindigt met de verkoop van Owl Cottage, voor haar een symbolisch afscheid nemen van haar leven voor haar vijftigste en van o.a. het feit, dat ze nooit kinderen heeft kunnen krijgen.

Ik heb genoten van het boek, van de geweldige schrijfstijl van Hilary Mantel en van het kijkje, wat ze ons lezers in haar leven heeft gegund.
Ook geeft het boek de lezer een prachtig tijdsbeeld van de naoorlogse jaren in Engeland.
Bijzondere memoires van een groot auteur, een terechte winnaar van de Booker Prize.