Veel wit, weinig kleur.

Eline Sluis is opgegroeid in een gezin waar , voornamelijk door haar vader, Victor Sluis, alles erom draait het perfecte gezin te zijn.
Victor is een echte control freak, alles, binnen het gezin en ook daarbuiten, moet gaan zoals hij dat wil.
Zijn echtgenote Sophie heeft daar niet zoveel moeite mee, zijn dochter Eline wel, naarmate ze ouder wordt..
Victor heeft, als professor, een goede baan aan de universiteit van Leuven, maar besluit een eigen bedrijf te gaan beginnen in nano technologie.
In eerste instantie met goede bedoelingen, om de wereld wat beter te maken.
En om nanotechnologie bijvoorbeeld in te voeren in de medische wereld, volgens hem zou dat een grote vooruitgang betekenen.
Later echter krijgt hij de kans om met zijn bedrijf veel geld te gaan verdienen en die kans grijpt hij aan.
Of dat een goede keuze is?

Eline, een , vanwege haar beschermde opvoeding wat wereldvreemd meisje, gaat in Leuven studeren, waar het haar in eerste instantie moeite kost op het sociale vlak aansluiting te vinden.
In het bedrijf van haar vader leert ze de oudere student Jan Willem kennen, op wie ze hevig verliefd wordt. Vader Victor is het niet met deze relatie eens en probeert ook hier zijn gezag en invloed te laten gelden.
Eline en haar vader botsen regelmatig , maar uiteindelijk leert Eline om afstand van Victor te nemen.

Witte Warmte, de titel van het boek verwijst naar de kleur wit, een kille kleur die Victor overal in zijn bedrijf toepast. Wit staat onder meer voor de kilheid van Victor, zelfs zijn badjas is wit.

Het boek is geschreven in een vlotte schrijfstijl, het onderwerp is goed gekozen.
Alleen zouden wat mij betreft de karakters meer diepgang mogen hebben.
Er komen in het boek nogal wat onderwerpen aan bod, een beetje teveel zo nu en dan, dat maakt het lezen wat minder plezierig.
Om eerlijk te zijn, hoewel ik het boek met drie sterren waardeer, had ik toch meer van het verhaal verwacht.