Ongelooflijk, weerzinwekkend maar tegelijkertijd ontroerend en hoopvol.

Vol verbazing en afschuw begin ik te lezen en ik ben verbijsterd wat deze jonge vrouwen hebben moeten doorstaan. Dit is nog maar het begin van de hel waarin ik als lezer ben beland. Drie jonge vrouwen worden ontvoerd en tien jaar gevangen gehouden door een volkomen geschifte man, Ariel Castro. Dit boek is geschreven door Amanda Berry en Gina DeJesus. De derde vrouw Michelle is bezig om haar eigen verhaal op te schrijven. Het persoonlijke verhaal van Amanda en Gina wordt afgewisseld met verslagen van de hand van Mary Jordan en Kevin Sullivan, twee journalisten die de prestigieuze Pulitzerprijs hebben gewonnen van de Washington Post.

De vrouwen worden kort achter elkaar ontvoerd op klaarlichte dag. Ze kennen de man via school, de wijk waarin ze wonen en de ogenschijnlijk vriendelijke man vertrouwen ze op hun woord. Totdat ze bij zijn huis komen en hij ze in de kelder vastketent en gruwelijk seksueel misbruikt. Jaren moeten de vrouwen zijn vernederingen doorstaan. Amanda krijgt zelfs een dochtertje in gevangenschap.
Op de TV zien ze steeds beelden van hun familie die wanhopig op zoek blijven naar hun dochters en zussen. Dat ze niet vergeten worden houdt hun op de been. Uit reconstructies blijkt dat de politie zelfs dicht in de buurt geweest is maar nooit zijn de verdenkingen op Castro gevallen. In zijn dagelijks leven was hij buschauffeur op de schoolbus en een liefhebbende vader en opa. In het verleden is er sprake geweest van grove mishandeling van zijn vrouw en nooit ging er een lichtje branden bij de politie.
Castro speelt de meisjes tegen elkaar uit en er ontstaat een soort machtsstrijd terwijl ze elkaar zo nodig zijn. Castro is een meester in het manipuleren.
De wanhoop, de angst grijpt je bij de strot. Onvoorstelbaar dat dit kan gebeuren en dat deze vrouwen aan deze gruweldaden zijn blootgesteld. Ze klampten zich vast aan elk sprankje hoop en bleven geloof houden in een goede afloop.
Na tien lange jaren komt er een eind aan hun nachtmerrie. Castro beroept zich op zijn slechte jeugd en zwelgt enkel in zelfmedelijden. Voor deze man kan ik geen enkel greintje medelijden voelen, een totaal verknipt narcistisch persoon.
Het boek leest snel maar ik heb moeite om te zeggen dat ik het een goed boek vind. Deze ellende is eigenlijk te erg om te lezen, je voelt je eigenlijk een voyeur maar aan de andere kant is het ook een verhaal wat verteld moet worden want het gebeurt dus zo maar midden op straat op een gewone doordeweekse dag. Het toont ook dat er bij de politie winst te behalen valt in de opsporingstechnieken.
Na het lezen hoop ik dat deze jonge vrouwen de kracht vinden om hun leven op te pakken, Castro heeft tien jaar van hun leven afgepakt en hun leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Zij hebben levenslang!
Het boek is aangevuld met foto’s van de meisjes in de tijd dat ze verdwenen waren en van het huis waar ze zo lang hebben gezeten. Op deze manier is het geen verslag geworden maar een verhaal wat na siddert en je persoonlijk raakt. Het is ongelooflijk, weerzinwekkend en tegelijkertijd ontroerend en hoopvol.