Het komt net niet helemaal uit de verf

Sofie is een jonge vrouw en ze besluit om een pauze in te lassen tijdens haar studie. Ze wil wat van de wereld zien en belandt op een gegeven moment op de Westbank en komt bij een Palestijns gezin terecht. Ze reist samen met Julie, een Franse vrouw. Het verhaal speelt zich af in de jaren zeventig.
Het Palestijnse echtpaar biedt de vrouwen hun baby aan in de hoop op een beter leven. Julie is er geen voorstander van maar zwicht en besluit om samen met Sofie het jongetje naar Nederland te smokkelen.
Het gegeven is gebaseerd op een ware gebeurtenis in het leven van Meta Gemert alleen heeft de auteur besloten om het kindje niet mee te nemen. Haar verhaal is een als - wat dan verhaal geworden. Het jongetje heet Bashir maar Sofie besluit hem Sebastiaan te noemen.
Wat volgt is een bizarre tocht. De vrouwen reizen samen dagenlang met het jongetje van de Westbank naar Frankrijk. Het wordt een reis met liften, busreizen en afzien. Het kind blijft ongelooflijk rustig tijdens de reis. De adoptie gaat ook van een leien dakje.
Het verhaal wordt in verschillende delen afwisselend verteld door Sofie of door Sylvia, de inmiddels volwassen vriendin van Sebastiaan. De verhaallijn neemt ons mee in de gebeurtenissen van Sofie en Sebastiaan tot de periode dat Sebastiaan een volwassen man is.
Het verhaal heeft zeker een interessant uitgangspunt maar de toon is wat kinderlijk hier en daar en gaat nergens de diepte in. Het blijven allemaal wat losse flodders die tot een verhaal zijn gekneed. Net alsof het allemaal net niet uit de verf komt. Het laatste deel kent wat meer diepgang en hier leren we de echte Sebastiaan kennen. Maar het is maar een fractie van het hele verhaal. Jammer want op basis van de tekst op de achterkant had ik een andere verwachting.