Dubbel uit m'n comfortzone

Soms is het goed om buiten je comfortzone te treden, wie weet word je erdoor verrast. In het geval van "Ik kan er net niet bij" treed ik zelfs dubbel uit m'n comfortzone vanwege het genre en omdat het een luisterboek is. Buiten m'n comfortzone treden heeft me in dit geval laten nadenken over mijn eigen leesgedrag en -voorkeuren.

Voor wat betreft het genre: persoonlijke non-fictie heeft voor mij een hoog gluur-gehalte waar ik me eerlijk gezegd wat ongemakkelijk bij voel. Beoordeel je het boek of het leven van de schrijver? Wie ben ik om daarover te oordelen? En boeken over 'de kinderwens' vragen ook wat van mijn voorstellingsvermogen omdat ik die zelf niet heb. Toch kan ik me voorstellen dat het boek voor anderen wel wat te bieden heeft: het laat zien dat het leven meestal anders loopt dan dat je vooraf graag zou willen. Hoewel er op medisch gebied steeds meer mogelijk is, kun je de natuur nooit helemaal naar je hand zetten. Dit verhaal kan mensen met een gehandicapt kind het gevoel geven niet alleen te staan.

Dit was ook de eerste keer dat ik een luisterboek 'las'. Hiervan kan ik me voorstellen dat het een uitkomst is voor mensen die zelf niet gemakkelijk lezen. Voor mij betekent het echter dat het tempo voor je wordt bepaald en er nauwelijks ruimte is voor eigen interpretatie. Het haalt voor mij de diepgang uit het lezen weg. Daar tegenover staat dat het luisteren wel een goede oefening in concentratie is. Hoe vaak gebeurt het je niet dat je tijdens het lezen afdwaalt? Bij een gewoon boek blader je dan terug en pak je de draad gemakkelijk weer op. Bij een luisterboek kost dit meer moeite, waardoor het mij in ieder geval dwingt beter te luisteren. Al met al was "Ik kan er net niet bij" voor mij dus een oefening in begrip en concentratie.