Prachtig en meeslepend verhaal over het wel en wee van twee 90 + ers

Waar gaat het over?
Op gang 2 van Villa Bethel worstelen de bewoners zich met humor door de laatste fase van hun leven. Tot de komst van een nieuwe bewoner hun rustige leventje verstoort. ‘Slossherr-Brüler is de naam. Zeg maar Günther, al ben ik bijna honderd.’ De eenzame Hannie Havergort raakt in de ban van haar nieuwe buurman, die rare en rake dingen zegt, en soms midden in de nacht op zijn oude piano speelt. Als ze hem voorstelt samen muziek te maken, blijken pijnlijke oorlogsherinneringen in de weg te staan.
Het verhaal gaat over de 90-jarige mevrouw Havergort. Haar nieuwe buurman speelt blijkbaar piano en dat bevalt haar wel. Günther, zoals de man heet, zegt rake dingen. Hij speelt ook midden in de nacht op zijn piano, iets dat iedereen verschrikkelijk vind, maar Mevr. Havergort niet. Ze vind haar buurman wel wat hebben en raakt in de ban van hem. Als de andere bewoners aangeven dat ze hem een piano met een koptelefoon aansluiting willen geven, vind ze dat maar raar. Kennelijk is ze de enige die er geen last van heeft.
Ze stelt aan de buurman voor met hem te gaan zingen. Maar dit wil hij niet. Er komen allerlei pijnlijke oorlogsherinneringen naar boven. Hannie Havergort wil er met Günther over praten, maar dat ligt erg gevoelig. Toch komt er een zeer aangrijpend verhaal naar boven…
Het verhaal leest erg vlot, de hoofdstukken zijn kort en geschreven vanuit het perspectief van Hannie Havergort. Ze verteld over haar leven in het verzorgingstehuis, je kan je goed in haar inleven. Met Günther heb je al snel medelijden. Naast romantiek, verdriet en vriendschap zit er ook humor in het verhaal.
De opbouw naar het eind is goed, het eind is niet voorspelbaar. Dit had ik niet verwacht.
4 sterren.