Geen thriller maar trage roman

Het is 2015. De gepensioneerde commissaris Gaston - kort geleden sloot hij zijn nochtans erg succesvolle carrière af - kijkt terug op een zaak die plaatshad in het jaar 1983. Op een zomerdag zijn de tienjarige gehandicapte en zieke zoon van de kasteelheer, de zestienjarige dochter van een advocaat en een veertigjarige professor verdwenen. Ondanks intensief onderzoek en het ondervragen van zowat alle bewoners van het dorp heeft de commissaris nooit een aanknopingspunt kunnen vinden. Het enige element dat de drie verdwenen personen met elkaar in verband bracht, was dat ze alle drie aanwezig waren op een feest dat de kasteelheer gaf, de avond voor hun verdwijning.
In Vergeten dagen blikken deze vijf personages terug op de gebeurtenissen in 1983. Naarmate de geschiedenis zich ontvouwt, wordt duidelijk welk gruwelijk drama ten grondslag ligt aan de drievoudige verdwijning.
Het verhaal leest vrij lastig omdat het steeds vanuit een van de vijf hoofdpersonen verteld wordt, de ene keer in het heden en de andere keer in 1983. Hierdoor duurt het vrij lang voor een en ander duidelijk wordt. Inleven in de personages is hierdoor voor mij niet goed mogelijk. Op een paar dingen na is het boek geen thriller te noemen, zoals op de cover staat maar meer een roman. Er gebeurt niet veel spannends, de gebeurtenissen uit het verleden zijn het spannendste deel van het boek. Jammer dat de schrijfster daar niet meer heeft uitgehaald, nu blijft het eind voor mij nogal voorspelbaar. 2.5 sterren.