Een verhaal dat blijft kleven.....

Na zijn dichtbundel "wat zijn de bananen duur" is dit Xander Jongejan zijn eerste debuutroman, uitgegeven in eigen beheer. Na de eerste bladzijde had het verhaal me direct mee. Het start in spanning of eerder in een soort "wat is er gebeurd?" en de auteur laat je echt wachten tot het einde van het boek voor je beseft wat er is gebeurd. Het leest zeer vlot, om de beurt lees je een brief te lezen van de zoon en de vader. Hun herinneringen aan het gezinsleven dat ze hadden, hun ontwrichte relatie (of noemen we het geen relatie), hun gevoel van ongelukkig zijn en hopen op dat klein beetje aandacht, dat het even minder moeilijk maakt. Je kijkt naar hun wereld door hun ogen.
.
Door de brieven, die geen samenhangend geheel zijn, maar dit stoorde me niet, zet je een stap in een koude wereld, petje af voor deze schrijfwijze. Geen thema wordt uit de weggegaan, maar elk thema is zo verweven in het verhaal. Hierbij is weer eens bewezen, dat het niet altijd volzinnen, moeilijke woorden, dikke boeken moeten zijn om een verhaal te schrijven dat blijft kleven, het raakt en dit met een sausje sarcasme, Xander Jongejan top debuut!