Waar was mijn einde?

Na gesloten deuren moest ik echt B.A. Paris haar tweede boek lezen, de covers lijken echt op elkaar en je merkt direct dat het een boek van dezelfde auteur is.
Na een feestje rijdt Cass 's avonds naar huis. Ze neemt een korte weg langs het bos, daar ziet ze een auto staan, de bestuurder is een vrouw. Ze stopt om de vrouw te helpen, knippert met haar lichten en rijdt door met de veronderstelling dat er hulp onderweg is. 's morgens hoort ze van haar man dat de vrouw vermoordt is. Schuldgevoel bekruipt haar, ze zwijgt tegen iedereen omdat ze met het gevoel niet kan leven, dat ze de vrouw niet is gaan helpen.
Vanaf ik het boek vasthad, kon ik hem niet wegleggen, van een pageturner gesproken, op geen enkel moment heeft het verhaal me verveeld. Soms valt de schrijfster wat in herhaling, momenten die terug worden beschreven of verteld toch dit is een verhaal waar je in zit. Toch wat voor mij de grote teleurstelling was het plot, alsof er geen tijd was voor een einde, wordt het verhaal volledig afgekapt. Waar haar eerste boek soms een gebrek aan spanning had, was dit zeker niet het geval bij gebroken.