Een verhaal dat je bij de keel grijpt.....einde teleurstellend

10-jarige Sarah wordt in de nacht van 16 juli 1942 met haar ouders opgepakt door de Franse politie (in opdracht van de Duitsers) en naar het Vélodrome d'Hiver in Parijs gebracht. Sarah kan haar broertje Michel nog juist verstoppen in een kast in hun appartement, de sleutel steekt ze in haar zak.
Parijs, mei 2002, Julia een Amerikaanse journaliste die getrouwd is met Bertrand, krijgt de opdracht om een artikel te schrijven over de razzia in 1942. Terwijl ze op zoek is wat er op die zwarte nacht gebeurd is, komen er geheimen bovendrijven, geheimen die families verborgen hebben gehouden.
Het boek start met de nacht van juli 1942, de auteur beschrijft het zo rauw dat het je bij de keel grijpt, en dan nog een zekere realiteit beschrijft, spijtig genoeg. Ook het verhaal van Julia haar nieuwsgierigheid, haar leven wordt zo mooi beschreven, dat het is alsof je naast de twee personages loopt. Het enige wat zo spijtig is aan het boek en zwaar teleurstellend is het einde, het einde klopt voor mij totaal niet met heel het verhaal. Het geeft mij een gevoel alsof de auteur geen einde had, en misschien had dit boek ook geen happy ending nodig. Daarom geef ik drie sterren, ik ben blij dat ik dit boek heb gelezen maar een topfavoriet gaat het niet worden.