Te langdradig

Zelden heb ik zo lang over een boek gedaan als dit boek. En dit kwam niet door de vele pagina's (600) maar meer doordat ik erg moeilijk door het verhaal heen kon komen. Het verhaal is erg langdradig, tot aan de helft van het boek had ik het idee dat ik nog steeds met een inleiding bezig was en daarna kwam het verhaal pas op gang.
Joe verlaat zijn vrouw Alina en zoontje Samuel in Finland en keert terug naar Amerika waar hij een nieuw gezin start. We lezen in het boek de ontmoeting met Alina, hoe het mis ging en lezen ook hoe het Joe nu vergaat met zijn nieuwe vrouw en dochters. Jussi Valtonen gebruikt veel te veel zinnen om deze situaties weer te geven, hij dwaalt erg af en dat maakt het erg saai.
Het verhaal is voornamelijk uit het oogpunt van Joe maar ook enkele keren vanuit Alina en Samuel. Je springt steeds heen en weer tussen verleden, heden en dit maakt het verhaal lastig om te lezen. Je moet echt je aandacht houden bij het boek.
Joe is wetenschapper op een universiteit en houd zich bezig met dierproeven. Hij en zijn gezin worden bedreigd door dierenactivisten. De bedreigingen worden steeds erger en ondertussen word zijn dochter gebruikt als een soort proefkonijn door een bedrijf voor een nieuwe technisch snufje.
Na een telefoontje met Alina komt Joe erachter dat Samuel in Amerika is en zich ophoud met dierenactivisten, zou hij achter de bedreigingen zitten?
De onderwerpen in het boek zijn erg interessant en de verhaallijn op zich ook, dit had een heel goed boek kunnen zijn als het in veel minder woorden was geschreven. Het had alle goede ingrediënten maar de uitwerking is matig.