Een verhaal wat een grote indruk achterlaat.

Na eerst met een aanranding te worden geconfronteerd, wordt een 12-jarige meisje verkracht. Ondanks alle hulp die ze daarna krijgt, lukt het haar niet om erover te praten. Het enige wat dit meisje wil is zich weer veilig voelen. Op haar manier probeert ze om te gaan met dit trauma en creëert haar eigen wereld waarin zij denkt veilig te zijn. Maar is zij wel veilig?

'En dan, zonder waarschuwing wordt de wreedheid van wat vanmiddag is gebeurd, me op de meest vernederende manier genadeloos ingeprent.'

Gegrepen is gebaseerd op de eigen ervaringen van Femke Ekelhof.
Ze kon niet langer zwijgen over wat haar was aangedaan, ze voelde zich genoodzaakt haar verhaal te vertellen. Voor zichzelf, maar ook voor die anderen die nog niet met hun verhaal naar buiten durven of mogen komen.

Femke voelt zich vanaf jongs af aan al anders. Ze is vaak somber en is graag alleen.
Ze heeft behoefte aan een geordend en gestructureerd leven en weet precies wat ze wil.

'Regelmatig hangt die somberheid als een zware deken om mijn schouders. Die deken zou ik graag van me af willen gooien en dan de fik erin steken. Maar dat kan niet: de somberheid lijkt verweven te zijn met mijn ziel.'

Ik ben het verhaal gaan lezen als een 'gewoon' boek. En zoals het hoort bij een goede thriller wordt de spanning goed opgebouwd. Toen kwam het besef dat al die gruwelijke feiten die beschreven worden niet zomaar uit de lucht komen vallen, niet zomaar verzonnen zijn. Een heftig verhaal wat mijn voorstellingsvermogen te boven ging.
Een meisje dat vastzit in een wereld van angst, pijn en intimidatie. Een meisje wat iets verschrikkelijks heeft meegemaakt en dit niet aan een ander kan vertellen, zelfs aan haar ouders niet. Ze kan haar gevoelens niet delen, hoe graag ze dit ook zou willen.

'Eigenlijk wil ik niet meer leven, realiseer ik me. Tegelijkertijd verscheurt het me als ik bedenk hoe het voor mijn ouders en broertjes zal zijn wanneer ik zelfmoord pleeg. Hoe verneukt ik ook ben, ik zal blijven vechten.'

De gedachten en nachtmerries die ze heeft zijn te erg voor woorden en vragen het uiterste van haar. Toen ik het boek uitgelezen had was mijn eerste gedachte: wat knap, wat moedig dat dit meisje overeind weet te blijven en op haar manier probeert een soort van leven te leiden. Wat knap om ondanks alles toch nog vertrouwen te hebben in de mensen en dan in dit geval nog vertrouwen te hebben in mannen. En wat goed om dit boek te schrijven, terwijl ik me kan voorstellen dat dit een grote strijd moet zijn geweest en heel veel (weer) overhoop heeft gehaald.

'Mijn hart en ziel huilen. Dit is niet wat ik wil.'

Ik wilde dit boek graag lezen. Ben ook blij dat ik het gedaan heb, maar het heeft een grote indruk op mij achter gelaten. Dit is een verhaal wat nog een lange tijd in mijn achterhoofd zal blijven hangen.
Gegrepen heeft een open einde, Femke is momenteel bezig met het schrijven van het vervolg: (On)begrepen. Dit vervolg zal ik zeker gaan lezen, want ondanks dat dit verhaal met een heftig onderwerp is en veel los kan maken vraag ik me af hoe het de inmiddels jonge vrouw verder vergaat en hoe het haar lukt om toch iets van het leven te maken.