Bijzonder liefdesverhaal

Ik kan je bijna aanraken wordt afwisselend verteld door Jubilee en Eric. Het boek omvat drie delen waarbij er ook een gedeeltes verhalen uit het verleden, waar er op de allergie van Jubilee wordt ingegaan. Het boek begint met een krantenartikel in The New York Times van twintig jaar geleden, met de titel ‘Het meisje dat niet kan worden aangeraakt’. Een meisje dat allergisch is voor andere mensen. Niet te bevatten. Niet normaal door je moeder geknuffeld kunnen worden, stevig tegen haar aangedrukt worden. Nadat Jubilee in het ziekenhuis de verpletterende diagnose krijgt, sluit ze zich op in haar kamer en komt er niet meer uit. Haar diploma ontvangt ze per mail. Als haar moeder trouwt met Lenny, neemt haar moeder een koffer mee en vertrekt, Jubilee achterlatend in het huis. Een huis dat Jubilee de komende negen jaar niet zal verlaten.

De hoofdpersonages in Ik kan je bijna aanraken, Jubilee en Eric, vertellen hun verhaal vanuit de ik-vorm waardoor er een goed beeld geschetst wordt. Door de personages hun eigen verhaal te laten vertellen, is er een goed inzicht in hun karakters te krijgen. Personages die een mooie diepgang meekrijgen en waarmee intens meegeleefd wordt. Jubilee, Eric en ook Aja veroveren een plek in je hart en blijven daar heel lang aanwezig. Het is gelijk al goed voor te stellen dat de sociale vaardigheden van Jubilee niet helemaal top meer zijn. Wat moeilijk voor te stellen is dat iemand negen jaar lang het huis niet verlaat en nauwelijks mensen ziet. Toch lijkt het erop dat Jubilee er vrede mee heeft. Het is dat ze moet gaan werken en er voor haar op dat moment geen mogelijkheden zijn om thuis te werken.

‘…vroeg ik me af wat ik nog meer zou kunnen doen zonder mijn huis uit te gaan. Dat bleek heel veel te zijn. Het werdt een soort spelletje – een uitdaging om uit te zoeken wat ik zittend in pyama allemaal voor elkaar kon krijgen. ‘

Door de enerverende schrijfstijl en de sympathieke personages word je gelijk het verhaal ingetrokken om het daarna ook niet meer los te laten. Het verhaal is door het onderwerp erg origineel en Oakley weet het levensecht neer te zetten. Terwijl een allergie voor mensen een fictieve aandoening is, zijn er veel mensen en families die tegen een ernstige voedselallergie moeten strijden. Veel verhalen en de dagelijkse angst die Jubilees leven bepaalt, zijn reëele scenario’s.

Ik kan je bijna aanraken is niet zomaar een liefdesverhaal, het gaat verder want er moet wel heel veel overwonnen worden. Vanaf het begin lijkt het door de allergie van Jubilee een onmogelijke liefde en als lezer ben je heel benieuwd naar alle ontwikkelingen. Zal het toch een goede afloop krijgen of gaat het verhaal een kant op die niet in de lijn van de verwachting ligt?

Ik kan je bijna aanraken heb ik bijna anderhalf jaar geleden proef gelezen en nog zijn deze personages niet vergeten, laat staan dit verhaal. Dat zegt genoeg toch …