Een debuut dat staat als een huis!

Ik ken je nog heeft een opvallende en intrigerende cover waarvan zowel de voorflap en de acherflap op beide zijden bedrukt zijn. Dit geeft een mooie en complete afwerking aan de cover. De samenvatting op de achterflap doet een flink staaltje psychologie vermoeden en wekt veel interesse op.

Verhalend vanuit de eerste persoon wordt er gestart met een cursief geschreven fragment dat zich afspeelt in 1986. Manon is door Wessel opgesloten in een verkleedkist en ze wacht tot hij terugkomt om haar uit de kist te halen. Maar ze wacht en wacht maar..
Daarna wordt je regelrecht een verhaal ingezogen en er is geen rust voordat het boek uitgelezen is. Ik ken je nog heeft korte hoofdstukken, een duidelijk lettertype en een mooie bladspiegel die het verhaal prettig leesbaar maken. Maar eigenlijk is dit niet zo van belang want het verhaal zelf is krachtig genoeg om van begin tot eind de lezer vast te binden en niet meer los te laten.

Al na een paar hoofdstukken is Manon, het hoofdpersonage, zo sterk neergezet dat haar angst, haar pijn, haar onzekerheid en haar verdriet zich diep nestelt in het hart van de lezer. Fokkelman weet de pijn intens naar binnen te laten dringen en hierdoor een knoop in de maag te zetten. De pijn van Manon is niet te ontwijken en het inlevingsvermogen van de lezer wordt scherp aangesproken.

Ik ken je nog lijkt twee kanten te hebben en hiermee presteert Fokkelman het om je vele malen meerdere richtingen op te sturen en twijfel te zaaien. Een verhaal dat leest als een trein die niet valt te stoppen. Het is vooral de psychologie die het hier voor het zeggen heeft, dat doorweven wordt met een lichte onderhuidse spanning. En dan na veel verwarring is daar de afronding. Een afronding waarna er de neiging is alles opnieuw te lezen om te kijken of er iets gemist is.
Fokkelman laat met Ik ken je nog een onuitwisbare indruk achter en laat overtuigen als nieuw schrijftalent. Een debuut dat staat als een huis!