Veelbelovend, maar jammer van de schrijfstijl

Darius is half Amerikaans, half Iraans, en worstelt met een depressie. Wanneer het slecht gaat met de gezondheid van zijn grootvader in Iran, besluiten zijn ouders om een reis naar Iran te maken. Hierdoor leert Darius zijn Iraanse achtergrond en familie kennen. Door de vriendschap die hij sluit met Sohrab leert hij bovendien ook zichzelf kennen, en in zekere zin ook waarderen, zijn zelfvertrouwen krijgt hierdoor een flinke boost.
Ook andere relaties, zoals die met zijn vader, zijn grootouders en zijn zusje komen uitgebreid aan bod.
Kortom, een veelbelovend boek, met interessante thema’s!

Jammer genoeg kon de belofte niet echt ingelost worden... Dit ligt wat mij betreft voornamelijk aan de schrijfstijl, die ik niet echt geweldig vond. Er waren eigenlijk te veel dingen waar ik me aan stoorde.
Zo zijn er veel verwijzingen naar Star Trek en Lord Of The Rings, waar ik niet echt iets mee heb, en waardoor ik soms echt geen idee had wat er bedoeld werd (er wordt op de achterflap wel naar verwezen, maar ik had niet verwacht dat het zo sterk naar voor zou komen).
De toevoeging van de vele Iraanse woorden en uitdrukkingen is zeker een pluspunt, omdat je hierdoor wel wat bijleert over het dagdagelijkse leven in Iran. Maar tegelijkertijd vond ik het soms vermoeiend om dit te lezen, zeker omdat er geen woordenlijstje werd opgenomen, waardoor je een woord dat al eerder werd uitgelegd opnieuw had kunnen opzoeken.
De vele 'Uh's stoorden me soms ook wel, al lijken ze symbool te staan voor Darius’ onzekerheid. Ook vond ik dat de zinnen soms wat 'hakkelend' overkwamen, dat het niet altijd heel vlot las, en dat bepaalde zaken soms net iets te simpel verwoord werden.

Ook vond ik niet alles in het boek even geloofwaardig. Zo evolueerde Darius’ vriendschap met Sohrab wel erg snel. Ook de persoonlijke ontwikkeling die Darius in Iran doormaakte ging naar mijn gevoel wel erg snel (was het maar zo simpel!).

Ik had ook verwacht dat depressie een prominentere rol toebedeeld zou krijgen, zeker na het lezen van het nawoord. Het is knap en bewonderenswaardig dat iemand die zelf met depressie worstelt dit ook in een boek verwerkt, maar het had van mij nog iets sterker uitgewerkt mogen worden. Zo vind ik dat er te veel kleine verwijzingen zijn, en dat de grote gevoelens (van onmacht en dergelijke) iets te weinig uitgewerkt worden. Het boek komt soms net iets te 'luchtig' over, voor een Young Adult-boek hoeven bepaalde thema's niet meer uit de weg te worden gegaan.

Jammer genoeg heeft de auteur me dus niet echt weten te raken, noch in positieve, noch in negatieve zin. Er zitten nochtans genoeg elementen in het boek die me doorgaans wel aanspreken, maar het is toch voornamelijk door de schrijfstijl dat het 'gevoel' niet kwam.
Ook de verweving van een depressieve jongere met zijn bezoek aan een voor hem nog onbekend maar belangrijk land (en familie) vond ik soms vermoeiend: alsof de twee thema's de aandacht van elkaar afleidden. Misschien was het beter geweest als de auteur zich op één thema gefocust had.

Een niet onaardig tussendoortje, maar persoonlijk is het me toch wat tegengevallen.