Niet meer dan een aardig tussendoortje

Een aantal jaar geleden heb ik het eerste deel van de 100-jarige man gelezen, waardoor ik ook nieuwsgierig was naar het vervolg. Daarom heb ik me aangemeld voor de Hebban-leesclub voor dit boek, waarop ik een e-book toegestuurd kreeg. Bij deze mijn dank voor Hebban!

In het begin moest ik weer wat wennen aan de stijl: je moet je erover zetten dat het verhaal volledig ‘over the top’ is. Het boek is wel grappig en de typeringen van de personages zijn erg absurd, en soms ook erg raak. Je kunt je sommige dingen ook echt zo voorstellen, hoe absurd ze ook zijn.

Het is zeker geen ‘bulderhumor’, maar eerder ‘glimlachhumor’, die voor mij weliswaar langzaam overging in ‘o-jee-niet-weer-humor’. Te veel humor is ook geen goed recept voor een geslaagd boek.

Na een tijdje had ik er dus ook wel genoeg van. Het domino-effect begon op den duur zijn tol te eisen, er was nooit een adempauze. En soms werd het nogal voorspelbaar. De complottheorieën doen het boek ook niet altijd goed, alsook het feit dat veel gebeurtenissen redelijk actueel zijn. Ik vrees dat het boek daardoor vlug achterhaald zal zijn (al zal de toekomst dat moeten uitwijzen.

Jonasson gebruikt veel korte zinnen, waardoor het vlot leest. Daardoor had ik ook wel soms het gevoel dat ik te snel las, en dat niet alles even goed bleef hangen.

Voor mij een mager drietje, het eerste boek vond ik net iets beter.