Grappige thriller met hilarische karakters

Sorry, ik heb Pieter Aspe nog nooit gelezen (I confess!). Een mooie kans om in één klap 2 schrijvers te ontdekken. Ik hou van de psychologie in de verhalen, dus dit lijkt me een pareltje. Iedereen heeft wel een minder of donker kantje en geeft ook stof tot zelfreflectie. Top dat het verhaal zich aan 'het zeetje' afspeelt. En een aangespoelde potvis... hoe inventief! Mijn eerlijke mening over Blankenberge Blues...

Auteurs
Pieter Aspe blijft toch wel een van de bekendste Vlaamse schrijvers. Vooral omdat je een aantal van zijn misdaadromans op de buis ziet. Daarom waarschijnlijk had ik nog geen Aspe gelezen. Ik beeld me liever de personages in mijn hoofd in.

Wijnboer Koen Strobbe schrijft onder de vleugels van Aspe. Nu kropen ze samen in de pen. Hmmmm, hoe gaat dat eigenlijk? Schrijft elk een hoofdstuk? Of tikt Robbe de 'grondlaag' en Aspe verfijnt? Ik zou het heel graag weten ;-).

Cover
Kan een cover je over de streep trekken om een boek te lezen? Bij mij wel. En deze cover vind ik attractief, zinderend, spannend, wat zielig ook, onheilspellend en dramatisch. De diverse kleurtinten in grijs, groen voorspellen een catastrofe. Vind ik leuk!

Plot
Als hoofdpersonage Alain bij zijn 'strandjutten' in Blankenberge een aangespoelde potvis vindt, lonkt de vette buit voor de amber in de darmen van het dier. Snel vormt zich een kleurrijk groepje van bonte karakters om te cashen. Een complexe operatie in de illegaliteit voor redelijk 'brave' burgers, die toch allemaal een klein of groot geheim verbergen.

Personages
Hoofdpersonage Alain schittert als underdog! Hij vindt zichzelf slim, maar anderen gaan met zijn buit aan de haal. Ook in zijn relatie met Betty neemt hij genoegen met de 'kruimels'. Ik weet niet of ik blij of teleurgesteld moet zijn in Victor. Een schrijver in een verhaal blijft wat dubieus (naar mijn mening). Betty is een vrouw naar mijn hart: onafhankelijk, ondernemer, klein hartje en begaan met zichzelf en iedereen. Atletische Peg blijkt een vrouwelijke macho... of macha.

Mijn verdict
Welke Vlaming houdt niet van een verhaal aan het zeetje? En dan nog in de winter - mijn favoriete periode. Een desolaat strand, de stilte in Blankenberge, de kleine zelfstandige, die probeert te overleven, de gepensioneerden, die aan de kust genieten van hun laatste jaren,... Typische elementen, die je laten grijnzen.

De zinnen 'bouwen' het verhaal met toffe details en 'sprekende' adjectieven: victorieus, omineus (deze heb ik moeten opzoeken). En die coole zinnen: 'Ze mocht zich driewerf achterwaarts in de poes laten naaien door Herman Brusselmans.'

Deze thriller munt niet uit in spanning, maar wel door de pluimage van de karakters en de kleine, parallelle verhaallijnen. Heerlijke humor en speelse, verrassende wendingen hebben mij aangenaam verbaasd. In het begin stoorde het me dat een 'auteur' een grote rol speelt in het boek, maar na een paar hoofdstukken vond ik het kriebelend amusant. Misschien had het schrijversduo nog meer uit de 'zijverhalen' kunnen puren, toch heeft het me lekker 'gepord'. Meer moet dat niet zijn. Aanrader!