Het Rosie project

De cover is heel eenvoudig en sprekend. De combinatie van de man in een pak op een racefiets met een helm op en dan nog een ruiker bloemen vast doet je al spontaan glimlachen. Je ziet een nerdy persoon die ook vertedert door de bloemen. Het geeft weer wie Don eigenlijk is.

Graeme Simsion heeft een heel aangename en vlot leesbare schrijfstijl. Het boek is opgedeeld in korte hoofdstukken die het gemakkelijk leesbaar maken. Hij maakt ook regelmatig gebruik van lijstjes die Don opstelt om zijn leven te ordenen of om uit moeilijke situaties te geraken die het leven voor hem lastig maken.

Het hoofdpersonage Don wint onmiddellijk de sympathie van de lezer. Vanaf het eerste blad van het boek al. Hij moet een lezing geven over het syndroom van Asperger terwijl je als lezer heel snel voelt dat Don zelf ook lijdt aan het syndroom maar hij zal het zo nooit uitspreken. Don beschrijft op een heel analytische en rationele manier alles in zijn leven zonder daarbij emotioneel te worden. Hij praat over emoties maar beleeft ze niet zoals andere mensen. Hij komt in situaties terecht die voor ons vanzelfsprekend zijn maar door de andere zienswijze van Don komen ze grappig en soms hilarisch over.
Ik heb mij tijdens het lezen dikwijls afgevraagd of Graeme Simsion zelf ook Asperger heeft. In een interview las ik dat hij tijdens zijn professionele loopbaan regelmatig gewerkt heeft met mensen die de diagnose hadden. Ook heeft hij zich verdiept in de literatuur hierover. Dat heeft hij fantastisch gedaan want als je als lezer zelf weet wat het syndroom is herken je het zeer goed in het boek. In het begin van het boek beschrijft hij Asperger niet als fout maar als variant, dat vind ik zo mooi gezegd. Hij schrijft dan ook meteen over de voordelen die eraan verbonden zijn. Hij gaat heel mooi om met Asperger en het wordt nergens als freaky of gek bestempeld, het geeft een duidelijk beeld van het anders zien van onze werkelijkheid. Een gegeven waar we iets uit kunnen leren.
Wat ik het allergrappigst vind aan Don is dat hij alle personen die hij tegenkomt meteen klasseert volgens hun leeftijd en BMI.
De manier waarop Graeme het personage van Don neerzet is echt heel mooi. Je ziet het personage groeien doorheen het boek onder invloed van Rosie. De structuren die hij stilaan laat varen, zelfs zonder dat hij er zichzelf volledig van bewust is. Op en bepaald moment voelt hij dat hij ook ‘normaal’ kan zijn.
Rosie die de tegenpool van Don is. De vrouw die helemaal niet voldoet aan zijn zestien pagina’s tellende lijst. Waar hij zich toch tot aangetrokken voelt maar het nog niet meteen kan plaatsen.
Je leert deze twee personen heel goed kennen met hun hele levensverhaal.

Het gegeven van het echtgenote project is wel grappig gevonden. Ik vind het wel straf dat al die single vrouwen de lange vragenlijst willen invullen. Door allerlei situaties waarin Don terecht komt merkt hij dat hij zijn lijst moet bijstellen. De lijst brengt hem tot bepaalde inzichten omtrent vrouwen en zichzelf.
Het vader Project van Rosie om haar biologische vader te vinden is echt iets voor Don. Als professor genetica weet hij hoe hij aan DNA kan raken en dit onderzoeken. De zoektocht brengt hen tot in New York en heeft voor mij toch een verrassend einde gekend.
Het Don Project is af zegt hij zelf. Dat is voor hem de moment om werk te maken van het Rosie Project. Het Rosie Project is voor Don een zoektocht naar de geschikte vrouw maar uiteindelijk een zoektocht naar zichzelf met een mooie afloop tot gevolg.

Het Rosie Project is een fantastisch debuut met een hoofdpersonage dat echt leeft en waar je meteen weg van bent.