De cover van het boek toont een vingerafdruk. Een vingerafdruk die toch symbool staat voor een uniek iets van een mens. Je kan van identiteit veranderen maar je blijft dezelfde vingerafdruk behouden, kan je niet wissen. Mooi gegeven vind ik, past bij de inhoud van het boek.

De schrijfstijl vind ik typisch de stijl van een schrijver van filmscripts. Dat hij daar al heel zijn leven mee bezig is merk je duidelijk. Het boek neemt in dat opzicht een mooie maar lugubere start. Prachtige beschrijvingen en een levendig beeld. Ook het wisselen van de verhaallijnen, flashbacks, ik moest constant denken aan een film. Er komt zelfs een passage in van een still beeld, als dat niet filmisch is? Tijdens het lezen had ik constant een ‘wauw-gevoel’ met daaraan de bedenking ‘is dit een debuut?’.

Het is allemaal zo groots en toch weer zo klein. Het gaat over de hele wereld maar ook weer over de personages zelf. Worstelen om de wereld te redden en tevens worstelen met jezelf. Zowel Pelgrim als zijn rivaal de Saraceen. Alles speelt zich af op micro en macro niveau.

Het boek bevat zeer mooie beschrijvingen die je als lezer soms kippenvel bezorgen omdat ze je raken diep vanbinnen. Op andere momenten doen ze je walgen omdat ze zo afschuwelijk en hard zijn. Quotes en filosofische overpeinzingen die je als lezer aan het denken zetten. De emoties van de personages, toch wel harde mensen in wat ze doen maar niets in minder waar, binnenin zit een zachte kern die de personages tastbaar maken. Het zijn geen supermensen maar gewone mensen van vlees en bloed die door hun achtergrond geworden zijn wat ze nu uitvoeren.

Er zit een hele brok geschiedenis in het boek vervat die te maken heeft met de achtergrond van de hoofdpersonages. Knap om te zien hoe alles met mekaar verweven zit. Ik vind dit een zeer intelligent boek trouwens, Terry is met zijn boek niet over één nacht ijs gegaan.
Het einde van het verhaal zit goed in mekaar. Niet te voorspelbaar.