KALF

De cover is zelf ontworpen door Myrthe net als bij PAAZ. Knip en plakwerk, met de hand, respect voor de creativiteit. Hij heeft volledig te maken met de inhoud van het boek en dat kan mij bekoren. Hij valt ook direct op in de boekhandel tussen de fotocovers. Helemaal anders, je wordt er naartoe gezogen. Commercieel goed gezien.

Wat een schrijfstijl heeft Myrthe van der Meer! Ik ben helemaal in de ban van de manier waarop ze het verhaal neerzet. Net als bij PAAZ weet ze bij mij een heel gevoelige snaar te raken, uitersten in de beleving van mijn emotie een lach en een traan en alles ertussen.
Wat is dat geheime ingrediënt?
Het boek is netjes opgedeeld in korte genummerde hoofdstukken telkens met een kernwoord als titel. Dit maakt al dat het vlot gaat lezen. Leuk ook om de link met het kernwoord terug te zoeken in het hoofdstuk.
Het boek begint met een stukje van Herman Finkers. Who the hell is he? Vergeef het mij maar als Vlaming kende ik hem niet. Op Wikipedia staat dat hij een droogkomisch stijl heeft. Zie het verband met het boek dus onmiddellijk.

Het verhaal draait om Onno en Jurgen en de eerste ontmoeting met mekaar en de roadtrip die daarop volgt. Een tocht doorheen Nederland. Voor mij als Vlaamse wel leuk om te lezen. Veel bijgeleerd trouwens.

In het begin van het boek zijn het twee vervelende arrogante mannen die mekaar het licht in de ogen niet gunnen. Dat merk je duidelijk door de sappige conversaties tussen die twee. Vol met verwijten naar mekaar toe en heerlijke cynische humor. Bij wijlen zelfs hilarisch. Het verhaal gaat over twee auteurs, grappig dat sommige scènes echt filmisch beschreven zijn. Je ziet de actie zo op het witte doek.
Naarmate het verhaal vordert verandert ook de sfeer. De personages worden geconfronteerd met hun eigen tekorten in hun leven en de sfeer wordt tragischer, pijnlijker, zieliger. Ze gaan een gevecht aan met hun eigen demonen uit het verleden, de waarheden, de leugens en de keuzes die ze maakten. Er volgen nu prachtige beschrijvingen in het boek en ook filosofische overpeinzingen over leven en dood. Sommige stukken heb ik daarom ook twee keer gelezen.
Af en toe besluipt mij een PAAZ gevoel tijdens het lezen. Vond ik wel leuk.
Eigenlijk wisten ze heel weinig over mekaar en steunt het vooral op vooroordelen. Het enige dat ze gemeen hebben althans in het begin, is de liefde voor acteren.
Dan verandert de sfeer in openbaringen, bekentenissen tegenover mekaar en toch ook nog geheimen die ze bewaren. De belangrijkheid van dingen in het leven, de waarde die je ergens aan hecht. Het zich meer thuis voelen bij de ander. Om uiteindelijk te komen tot herkenning en erkenning. Toch wel een emotioneel zwaar geladen stuk vond ik. Ze kibbelen nog maar de spanning verdwijnt stilaan.
Het personage van Raoul heeft geen onbelangrijke rol. Hij is de binding, de lijm tussen Onno en Jurgen. Hij leidt alles in goede banen en is een luisterend oor. Zonder hem was het verhaal niet wat het nu is.
Het einde van het boek was zeer verrassend maar prachtig. Net als bij PAAZ gelezen in een waas.

Het geheime ingrediënt van deze mooie schrijfstijl?
Myrthe gaf zelf het volgende aan: ‘niet bang zijn om van je personages een echt mens te maken, met alle fouten, stommiteiten en onhebbelijkheden en het verhaal niet te gebruiken om de wereld voor jezelf te verklaren,maar je personages zelf een weg laten zoeken door de grote levensvragen.’
Ik denk dat ze daarmee helemaal gezegd heeft waar het in dit boek om draait. Dit bewijst nogmaals dat ze een auteur met klasse is die heel goed weet waarmee ze bezig is.

Voor mij mogen er nog veel boeken verschijnen van haar. Ik heb trouwens al horen fluisteren dat ze aan drie boeken werkt en dat het volgende verschijnt in de zomer. Dus nog enkele seizoenen overbruggen.

KALF is voor mij een Oscar waard!