Kraaien tellen... of kraaien (kunnen) tellen

Of het nou het eerste of het tweede is, het is mij niet duidelijk geworden waar het precies op slaat (en er waren meer die daar last van hadden).

Het verhaal gaat over Tobias Gouweleeuw. Hij groeide op samen met zijn zus Krista in een gezin waar liefde niet de boventoon voerde. Zijn moeder verdween van tijd tot tijd omdat ze daar behoefte aan had. Zijn vader zei er niet veel over. Het hoorde er gewoon bij.
In het heden is Tobias aan het werk als veger op een veegwagen. Simpel werk dat je bezig houdt van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. En de volgende dag weer, en de dag daarna enzovoorts enzovoorts. Prachtig, je hoeft niet na te denken en niet deel te nemen aan het leven.
Maar er zijn toch meerdere mensen die aan hem trekken, die aandacht willen, die toch willen dat hij gaat leven in plaats van overleven. Omdat hij dat niet wil volgt er steeds meer vluchtgedrag.
We leren Tobias enigszins kennen doordat wij zijn gedachten lezen en omdat er enkele terugblikken in de tijd zijn. Maar omdat het maar bij enkele ogenblikken blijft, vind ik het een beetje oppervlakkig blijven.
Rare onverklaarbare dromen, met betrekking tot zijn (overleden) zus, het blijft voor mij een ver-van-mijn-bed-show. Het raakt mij niet echt en het is allemaal wel erg deprimerend. Aan het eind gloort er een klein sprankje hoop aan de horizon, maar het is te weinig voor mij.