Ik vind De stille zonde een mooi geschreven verhaal, dat zeker. Toch blijf ik met een paar 'mitsen & maren' zitten. Allereerst is er het gebrek aan originaliteit. De stille zonde schuift probleemloos aan in een hele rij goedgeschreven boeken, maar voegt nergens iets nieuws toe. De tobbende inspecteur met zijn charmante vrouwelijke collega, de alleenstaande moeders met hun koters en bijpassende sores, het gemene mannetje dat iedereen stiekem dan wel openlijk belaagt - het is allemaal al vaker vertoond. Dijkzeul laat haar verhaal laat op stoom komen, toont een nuffige voorkeur voor moeilijke woorden waar dat overbodig is en frommelt hier en daar haar kennis van klassieke componisten in het scenario. Kortom: veel sfeertekening, weinig vaart. Het einde komt plots, in twee hoofdstukjes van samen drie pagina's. De rol van de inspecteur draait uit op een marginale bijdrage; in dat opzicht is De stille zonde dus ook al geen speurdersroman.