Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Tot hoe ver gaat een schuldgevoel na traumatische ervaringen

Wil 13 januari 2018
In de Inspiratie, Verantwoording en Dank achter in het boek schrijft Roanne van Voorst: “De verhaallijn in deze roman is door mij bij elkaar gefantaseerd, maar verschillende gebeurtenissen uit het tweede en derde deel zijn wel gebaseerd op waarachtige bronnen en interviews die ik de afgelopen jaren heb gehouden met jonge veteranen en – soms – hun partners (…).” Daarnaast heeft zij nog heel wat boeken en artikelen geraadpleegd.

Ongelooflijk knap van deze schrijfster om al dit, aldus verworven, materiaal dusdanig te verwerken dat er echt één geheel ontstaat dat bovendien zo levensecht aandoet, dat je als lezer op geen enkel moment het idee hebt dat de hoofdpersoon, genaamd Rêve, ook 100% fictie is. Je leeft met haar mee, ziet haar puberaal, recalcitrant gedrag, haar aversie voor haar pukkelige jongere broertje, je bent er bij wanneer ze verkeerde beslissingen neemt. In die periode in haar leven, ze is tweedejaars studente, zijn haar reacties nogal klinisch. Ze wil er bij horen, hoewel ze heel scherp analyseert hoe de anderen zijn en daar toch niet helemaal achter staat. Je voelt met haar mee en begrijpt dat zij, na de fatale val van haar broertje die vanaf de brug is gesprongen, daarover eigenlijk niets kan zeggen, tegen niemand, en je voelt haar schuldgevoel steeds grotere vormen aannemen. Hadden zij samen maar geen XTC-pilletje genomen…. Dan was het waarschijnlijk niet gebeurd.
Je hebt intens medelijden met de ouders die zo’n enorm goed voorbeeld denken te geven aan hun beide kinderen maar daarin zo hopeloos mislukken. Ze weten niets van hun kinderen. Van energieke, intelligente ouders verworden zij tot “twee levenloze zakken van huid en bot” zoals zij in de gerechtszaal (verplicht) zijn gaan zitten. Zij zijn van zichzelf een soort “stand-in” geworden. “Mijn moeder staat uit”, zegt Rêve.

Het AZC speelt een grote rol in hun gezinsleven. Moeder kookt en bakt duurzaam voor de vluchtelingen. Justin geeft er Nederlandse les en heeft grote idealen waar hij zelf voor wil gaan strijden. Deze mensen moeten een beter leven krijgen. Na zijn dood, meldt Rêve zich bij het leger, wil zijn droom verwezenlijken en gaat op missie naar Syrië. Daar leert ze alles over overleven in een keiharde wereld, over eenzaamheid en onmisbare kameraadschappen en weet ze zich op te werken tot een betrouwbare strijder. Maar helaas, weer slaat het noodlot toe. Ze raakt geblesseerd en wordt afgekeurd voor verdere missies. Ze komt terug in het ouderlijk huis. Haar ouders denken dat het nu voorbij is, hoopten dat het hele Syrië-avontuur een bevlieging was, maar dan gaat het van lieverlee gruwelijk mis met haar. Diagnose PTSS. Ze treedt ahw buiten zichzelf. Kan niet anders.

Het boek begint met een proloog. We zijn in de rechtszaal en de strafeis is twaalf jaar vrouwengevangenis. Rêve is niet meer in staat ook maar iets te zeggen waardoor strafvermindering eventueel nog mogelijk is.
In deel II en III gaan we terug naar deze twee moeilijke periodes in haar leven en komen we meer te weten, vooral ook over haar Syrië-ervaringen.
In de Epiloog, lezen we hoe Rêve aan de laatste uren van Justin denkt. Haar laatste uren en woorden aan hem. Op dat zogenaamde wegstuurmoment heeft zij voor zichzelf gekozen en ze vermeldt waarom.

En dan valt nu ook voor haar het doek. In de rechtszaal ziet ze het bordje EXIT oplichten. En ze denkt aan het prettige vooruitzicht “om voor het eerst sinds tijden weer eens diep en rustig te kunnen slapen….” Rêve kijkt niet meer om. De droom, zoals haar naam impliceert, is voorbij. Zoals ook het leven van haar ouders voorbij is. Welke dromen heb je voor je kinderen? Hoe kon het zo misgaan…

Een minpuntje, vond ik toch, het open eind. Waarom wordt er zo’n enorme gevangenisstraf geëist? Er is geen tenlastelegging. Waarom worden er geen verzachtende omstandigheden aangevoerd? Wordt een dossier zo gemakkelijk dichtgeslagen? Hoe is het met de nazorg gesteld? Die maatschappelijk werkster kwam bij mij ook niet zo doortastend over. Gelukkig zijn er maar heel weinig van dit soort ernstige gevallen, maar dat zijn er nog altijd beslist te veel.

VIER STERREN voor dit heftige boek. Enorm knap geschreven. Ze weet waarover ze schrijft. Fraaie zinnen. Een groot compliment voor Roanne van Voorst (1983). Een schrijfster om te onthouden.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Wil