Wat is tijd?

Wat een intrigerend verhaal, het is moeilijk om er iets over te vertellen omdat je snel spoilers weggeeft.

Het verhaal begint bij Arthur Costello, die van zijn vader, die nog niet overleden is, een vuurtoren erft. Er is één voorwaarde aan verbonden en dat is, dat hij nooit de deur naar de kelder zal openen. De vuurtoren heeft een geheimzinnig verleden met de vorige eigenaren, die zijn verdwenen. Arthur opent de deur wel en dan bevindt hij zich ineens in New York in een andere tijd dan toen hij de deur opende.

Dat is het begin van de 24 dagen het blijkt dat Arthur elke keer 24 uur aanwezig is en dan weer “verdwijnt” om een aantal maanden tot een jaar later weer 'opduikt” Hij ontmoet Lisa, waar hij direct vol van is maar die eerst niets van hem wil weten. Tijdens de “reizen” zoals zijn grootvader het noemt komt hij steeds Lisa tegen en hun relatie verdiept zich ondanks de korte momenten dat ze bij elkaar zijn.

Je vraagt je steeds af: “Wat gebeurt er en hoe zit het in elkaar?” Op een gegeven moment accepteer je het absurde en geniet je ervan.
De manier waarop de schrijver het verhaal verteld is bijzonder, op een rustige manier beschrijft hij de meest rare situaties waardoor je gaat geloven dat wat hij beschrijft het mogelijk is en stop je met af te vragen hòe het mogelijk is.

Arthur ontdekt zijn grootvader, die ook “verdwenen” zou zijn. Hij heeft hetzelfde gedaan als Arthur, hij heeft ook de deur geopend en weet wat Arthur staat te wachten. Hij vertelt zijn eigen ervaringen en helpt hem als Arthur weer opduikt en zorgt dat hij altijd geld heeft en kleding.
Elke keer komt Arthur in een ander deel van New York weer tevoorschijn en wordt de omgeving gedetailleerd beschreven. De gebeurtenissen van die tijd worden beschreven en ook de muziek en de films geven je een inkijkje in de dag, die Arthur op dat moment doormaakt.

Elk hoofdstuk begint met soms poëtische quotes die aangeven waar het in het hoofdstuk over gaat.
Het verhaal is spannend en mysterieus en vindt plaats in jaarlijkse tijdsprongen waardoor de spanningsboog aanwezig blijft. Het is voortdurend verrassend.

Het einde was voor mij mysterieus en onverwacht. Ik heb het twee keer moeten lezen om het te begrijpen. Hoewel begrijpen doe je het niet, het hele boek door niet, maar de manier van schrijven doet je geloven dat het normaal is, dus ook het einde.

Dit soort boeken is buiten mijn comfortzone maar dit is al het tweede boek van deze schrijver en na: Central Park is dit surrealistischer en goed leesbaar. Zal ik mijn comfortzone maar uitbreiden?