Een magnifiek familie-epos

Het verhaal is prachtig beschreven en gaat over een familie tijdens een heel onrustige periode in Georgië en Rusland. Een geweldige vondst, je leest over de familie in zes generaties in een tijd waarin de revolutie begint, de tsaar en zijn familie worden vermoord, een burgeroorlog waarin mensen uit één land tegen elkaar vechten, de 2e Wereldoorlog waarin miljoenen mensen hun leven verliezen door oorlogshandelingen en honger en daarna een tijd van terreur waarin niemand zijn leven of positie veilig kon noemen.
In die tijd leeft de familie Jasji, nazaten van een chocoladefabrikant, die een geheime chocoladedrank heeft uitgevonden en dat recept wordt doorgeven van dochter naar dochter. Die drank speelt een speciale rol in het verhaal. Die familie is de hoofdpersoon van dit verhaal.

De geschiedenis beïnvloedt in sterke mate het leven van de diverse generaties van de familie. De schrijfster laat goed zien hoe de impact van oorlog en/of geweld is op het privé-leven van individuen, die alleen maar in vrede willen leven zonder last te hebben van politieke spelletjes.
De auteur beschrijft het leven van de hoofdpersonen op een beeldende manier. De personen gaan leven voor je, je kan je ermee vereenzelvigen: negatief of positief.
Je irriteert je aan hun gedrag, gaat mee in hun verdriet, schrikt van hun keuzes, snapt ze wel of niet. Hun keuzes hebben soms een behoorlijk gevolg, dat jaren later nog hun tol kan opeisen. Rondom de familie zijn er personen die af en toe een heel dominante rol spelen en het leven van deze familie beïnvloeden.

De schrijfster is zelf geboren in Georgië en is later naar Duitsland verhuist. Je merkt dat ze nog steeds van haar geboorteland houdt, ze beschrijft het heel liefdevol met name de natuur en is eerlijk over het karakter van de Georgiërs.

Het boek is een flinke pil maar door de indeling van de hoofdstukken met steeds één persoon in de hoofdrol, wordt het makkelijk leesbaar. Steeds een volgend lid van de generatie, in die hoofdstukken lees je ook hoe de andere familieleden zich ontwikkelen. Er is één verteller en wie dat is en met name waarom het verhaal wordt verteld , wordt pas in het laatste hoofdstuk echt duidelijk. Het mooie is dat je nieuwsgierig blijft wie het is, het hele boek lang.

De schrijfster gebruikt een oud wandkleed als metafoor voor het leven van deze familie in de tijd waarin ze leven. De draden lopen door elkaar en af en toe moet er gerepareerd worden en als je wat verder af staat zie je wat de voorstelling is. Zo gaat het in het boek ook, het lijkt of de personen maar wat doen maar als het boek uit is, zie je het patroon.
Citaat:
“Een tapijt is een verhaal. Daarin gaan weer talloze andere verhalen schuil. Kom hier, heel voorzichtig, pak mijn hand, ja, goed zo, kijk, zie je die patronen?’
Ik staarde naar de kleurige versieringen op de rode ondergrond.
‘Dat zijn allemaal aparte draden. Elke aparte draad is weer een apart verhaal, begrijp je?’
Ik knikte aandachtig, al wist ik niet zeker of ik haar begreep.
‘Jij bent een draad, ik ben een draad, samen vormen we een kleine versiering, met veel andere draden samen vormen we een patroon. De draden zijn allemaal verschillend, verschillend van dikte, verschillend van kleur. De patronen zijn op zichzelf moeilijk te herkennen, maar als je ze in hun samenhang bekijkt, ontdek je prachtige dingen”.