Wie weet wat?

Zeven mensen: wetenschappers en kunstenaars krijgen een uitnodiging om een maand op het eiland Stromsø door te brengen om daar in alle rust te werken aan hun vakgebied. Deze wetenschappers en kunstenaars hebben ieder in hun eigen vakgebied buitengewone prestaties geleverd met een breed belang voor de Deense samenleving.””staat er in de uitnodiging
Het eiland is verstoken van internet en er is ook geen bereik met de mobiele telefoon, het huis, waarin ze verblijven is van glas waardoor je: “in harmonie met de natuur bent” maar waardoor er nauwelijks privacy is.

Het boek begint met een introductie van de deelnemers en die introductie laat zien dat het verleden van die mensen niet “gewoon”of “saai”genoemd kan worden. Terwijl het verblijf op het eiland wordt beschreven zie je langzaam een patroon ontstaan. Er verdwijnen steeds meer personen en hoe meer er verdwijnen hoe angstiger het voor de achterblijvers wordt.

De deelnemers worden nauwgezet beschreven en er verschijnen steeds meer lijnen . Van de auteur wordt gezegd, dat ze een indringende psychologische observaties en vertelkracht heeft en dat komt goed naar voren in dit boek. Elk karakter wordt genadeloos blootgelegd en niemand kan ervoor weglopen: letterlijk en figuurlijk.
Duidelijk wordt, dat één persoon een rol in ieders leven gespeeld heeft: een rol, die duidelijke sporen heeft achtergelaten in hun karakter en persoonlijkheid.
Ieder mens maakt keuzes in het leven, de aanleiding tot die keuzes kan van buitenaf komen en het is aan de persoon zelf wat die ermee doet of ermee omgaat. Dat blijkt in het verhaal.

Het verhaal begint met een ontmoeting in Addis Abeba en eindigt daar ook en dan wordt precies duidelijk wat de organisator met deze uitnodiging precies voor ogen had. Hoewel het anders afloopt dan oorspronkelijk de bedoeling was.

Ik vindt in dit boek mooi beschreven langzaam lopen de spanningen tussen de deelnemers en ontstaat er onrust en ergenis. De spanning wordt ook voor de lezer opgebouwd en steeds weer is de vraag: “wat is hier aan de hand?” De karakters van de hoofdpersonen worden mooi beschreven, heel langzaam wordt duidelijk hoe het in elkaar zit. En pas aan het eind wordt duidelijk wie er achter zit en waarom.

Het einde viel me iets tegen; het was wat langdradig en ingewikkeld maar de draadjes worden wel aan elkaar geknoopt en dan wordt duidelijk wat de reden tot de uitnodiging is geweest en wat uiteindelijk de gevolgen daarvan zijn.