Herkenbaar

Hugo geeft woorden aan het proces, dat Alzheimer heet en wat het doet met de degene, die het heeft maar ook - en belangrijk - wat het doet met de kinderen. De liefde voor zijn moeder en tegelijkertijd ook de vrouw, die niet meer de moeder is die ze altijd was. Het is een proces van rouwen waar geen einde aan komt pas als de dood is gekomen. Je wenst dat en je wilt het uitstellen. Je kan er de ene keer mee omgaan en een volgende keer wil je weg op het moment, dat je binnenstapt. Iedereen zit in de trein, die voortraast en ieder kind heeft daarin een eigen manier om er mee om te gaan.. Ik heb het boek gelezen met heel veel herinneringen en tegelijkertijd met ontroering om de manier waarop Hugo zijn relatie en omgaan met zijn moeder beschrijft. Het is zo herkenbaar!