Alles heeft een begin en een einde

“Het schrijven geeft je wereld vorm” schrijft Cory Taylor en zij heeft het schrijven nodig om haar wereld, die eindig blijkt te zijn door een ongeneeslijke kanker, vorm te geven. Ze doet dat op een mooie, begrijpelijke manier waarin de emotie niet gespaard wordt maar waar het nergens sentimenteel wordt.

Ze probeert te begrijpen wat sterven is en hoe je dat doet en hoe ga je ermee om? Ze bedenkt wat haar prioriteiten zijn en dat is haar werk en haar gezin. Ze gebruikt haar werk om het voor zichzelf duidelijk te krijgen wat doodgaan is en hoe zij het einde wil en kan beleven. Omdat ze schrijfster is, kan zij dat het beste doen door erover te schrijven. Wat haar gezin betreft, ze heeft wel een chinees middel om zichzelf een fatale dosis te geven maar ze wil haar gezin niet confronteren met de gevolgen van zo'n eigen gekozen dood.

Het boek bestaat uit drie delen, in het eerste deel beschrijft ze haar gevoelens en emoties, die opspelen door het doodsbericht dat ze heeft gekregen. Wat het haar doet en hoe ze er mee wil omgaan. Speciaal het sterven, hoe doe je dat in vredesnaam?
Het tweede deel gaat over haar jeugd, die heeft bestaan uit altijd weer afscheid nemen omdat haar vader onrustig was en zijn gezin over de wereld sleepte, totdat haar moeder er genoeg van kreeg en zich alleen met haar kinderen in Australië, vestigde waar haar familie woonde. Toen moest ze afscheid van haar vader nemen, die ze nauwelijks meer ziet en waarvan ze pas maanden na zijn dood van verwittigd wordt.
Het derde deel bestaat uit anekdotes over haar verleden om, zoals ze zelf beschrijft...”Ze een idee te geven van wie ik destijds was, dezelfde persoon en toch anders, toen mijn lichaam nog groeide en zich naar de wereld uitstrekte in plaats van te schrompelen en zich terug te trekken”.

Het is een heel indrukwekkend verhaal over leven en sterven en hoe deze schrijfster daar vorm aan geeft door erover te schrijven. Zij vindt hierin haar eigen toon en laat daarin.... “haar kwetsbaarheid zien, haar moed, haar nederigheid, woede en aanvaarding. Het is een ontroerende meditatie over sterven, maar tegelijkertijd een een geestige en wijze ode aan het leven”.
Kort na het verschijnen van het boek is ze overleden.