Ze weten niet wat ze doen: Jussi Valtonen.

Joe, een Amerikaan woont samen met de Finse Alina en hun zoon Samuel. Joe voelt zich niet thuis in Finland, waar de wetenschappelijke wereld totaal verschilt met die in Amerika. Hij wil terug maar Aline wil niet weg uit Finland. .De communicatie daarover stopt en uiteindelijk gaan ze uit elkaar en vertrekt Joe naar Amerika.

Het verhaal begint dan 20 jaar later, Joe is getrouwd en heeft twee dochters, werkt op de universiteit en doet onderzoek waarin proefdieren worden gebruikt. Dan beginnen voor Joe en zijn gezin de problemen te komen. Zijn laboratorium wordt overvallen door dierenactivisten, zijn dochter wordt via sociale media ingepalmd, die van haar een rolmodel willen maken. Er worden via school medicijnen gepropageerd die, volgens de fabrikant, de sociale prestaties van de kinderen verhogen. Zijn gezin wordt bedreigd door de dierenactivisten op zo’n manier dat zijn vrouw en dochters het huis ontvluchten en Joe krijgt te horen dat zijn zoon uit Finland mogelijk een rol heeft in de actie.

Het hele boek bestaat uit lange flashbacks en allerlei gedachten waarover niet gecommuniceerd wordt en waar de hoofdpersonen niet meer weten of wat ze denken wel de werkelijkheid is. Dus niemand weet wat er zich in het hoofd van de ander afspeelt.
Niet alles is direct duidelijk, er wordt veel gesuggereerd en soms, veel later, wordt duidelijk wat er zich in werkelijkheid heeft afgespeeld.

Het is beangstigend om te lezen hoe sociale media de macht kan overnemen, waar niets meer privé is en waar mensen gemanipuleerd worden door hun waarheid als de waarheid door te laten gaan.
“Niemand was erin geïnteresseerd te horen hoe de dingen werkelijk zijn.”
Waar wetenschappelijke tijdschriften worden overgenomen door een uitgeverij, die daardoor het monopolie heeft over wat er wel of niet gepubliceerd wordt en waar, volgens Joe wetenschappelijke artikelen vereenvoudigd worden.

Ik moest wennen aan de schrijfstijl, de uitgebreide beschrijvingen, de lange zinnen, de gedachtesprongen van de hoofdpersonen en het langzame tempo waarin het verhaal zich afspeelt. Na verloop van tijd begon ik er de schoonheid van in te zien, dat een verhaal ook op deze manier geschreven kan worden.

Het einde valt me iets tegen: de ontmoeting tussen Joe en Samuel wordt in een paar bladzijden beschreven terwijl ik nu graag zou weten wat er zich allemaal afgespeeld heeft tussen hen. Het heeft een open einde: “wat is er nu precies gebeurd met Samuel?”
De auteur heeft zijn schrijfwijze tot op het laatst volgehouden: suggereren wat er gebeurd is.
#Hebbanbuzz #hcr2016