Het schip en de zee.

Een prachtig geschreven boek dat ik gekozen heb op wat ik gelezen heb op de achterflap en omdat ikzelf in 1953 met de Willem Ruys voorgoed naar Nederland ben gevaren met het gezin als vijf jarig meisje. Ik ben niet teleurgesteld over deze keuze.

Er zijn twee verhaallijnen, die elkaar herhaaldelijk kruisen en die aan het eind gelijk eindigen. De ene verhaallijn is dat van het oorspronkelijke schip m.s. Willem Ruys dat in 1946 ter water is gelaten waar het ingezet werd om mensen uit Indië terug te brengen naar Nederland. Toen die stroom mensen afgelopen was heeft het immigranten naar Nieuw-Zeeland en Australië gebracht. Later werd het schip verkocht aan de Italiaanse rederij: Flotto Lauro en werd het ingezet als een cruiseschip: Achille Lauro.

De andere verhaallijn gaat over Freya, een vrouw, die in kort voor de oorlog in Indië is geboren en later, tijdens de oorlog met haar moeder in een Japans interneringskamp werd opgesloten. Na de oorlog vertrekken haar moeder en zij met de Willem Ruys naar Nederland terwijl haar vader achter blijft om te vechten tegen die mensen die de republiek Indonesië willen oprichten. Haar vader komt na de proclamatie thuis, verbitterd en getraumatiseerd. Die thuiskomst is teleurstellend en Freya wordt nu opgevoed door twee getraumatiseerde ouders. Haar vader sterft jong en samen met haar moeder woont Freya in Noord-Holland waar haar oma ook woont en als enige van de volwassenen Freya knuffelt en haar als kind behandelt.

Haar opvoeding heeft van Freya een angstige vrouw gemaakt, die moeizaam contacten maakt en die vertrekt naar Australië als zij een advertentie ziet van een Nederlandse man die een vrouw zoekt. Het wordt een moeizaam huwelijk. Freya houdt van muziek en met haar muziekleraar krijgt contact via de muziek. Als Herman dat ontdekt besluit hij met Freya en hun zoontje Volkert naar Nederland te gaan, zodat de afstand tussen Freya en haar muziekleraar groot wordt. De reis wordt gemaakt met de Achille Lauro. Zonder het te weten vaart de muziekleraar mee en als Herman en Freya dat ontdekken besluit Herman direct weer terug te gaan met hun zoon en Freya blijft achter. Ook die relatie, eerst goed en mooi, eindigt mede door de moeite van Freya om zich te geven.

Freya is verpleegkundige en tijdens de reis naar Nederland heeft ze genoten van de ruimte en de weidsheid van de zee en zij besluit zich op te geven als verpleegkundige voor mensen die op een cruise zorg nodig hebben. Zij reist altijd met de Achille Lauro en hun gezamenlijke ontmoetingen maken het verhaal. Het schip herkent haar en herkent in Freya de liefde voor de zee en de ruimte die de zee geeft en samen zijn ze getuige van een kaping en een brand. De enige plek waar Freya zich thuis voelt is de zee maar omdat zij haar moeder niet alleen wil laten werkt ze ook regelmatig in het ziekenhuis maar daar ontstaan geen vriendschappen en ook de relatie met haar moeder is koel. Pas als haar moeder gaat dementeren komen de verhalen los en herkent Freya dromen die ze op het schip vaak heeft.

Na moeders overlijden wordt er kanker bij Freya geconstateerd en nadat ze geopereerd is en bestraald gaat ze een soloreis maken en dan nemen het schip en zij afscheid van elkaar.

Een prachtig verhaal waarin een schip gepersonaliseerd wordt en dat juist dat schip Freya het beste leert kennen en Freya merkt dat het schip haar biedt wat ze nodig heeft: rust, ontspanning, geen verwachtingen, alleen zijn maar niet eenzaam.