Het schrijven van een vlot en spannend boek is een kunst. Simone van de Vlugt beheerst die kunst. Wat wil een spannende boeken schrijfster nog meer? Zij misschien niet meer. Jammer dat haar lezers zoveel meer willen. Een literair werk, psychologische thriller, goede research. Die drie aanbevelingen kom je steeds tegen bij Het laatste offer. Amper onderbouwd dat wel. Literair? Niet kunnen ontdekken. Psychologie? Die twee zussen... beetje slap. Research? Bijna 40 jaar geleden lazen we bij Von Däniken al over de electrisch geladen Ark. Over Egypte verschijnt al jaren een vracht pseudo-wetenschap. Dus kom nu. Het boek ademt eerder een vlotte (goede) kinderboeken schrijfstijl. Met als minpuntje dat een spanningselement zoals de achtervolgingronduit knullig is. En het vermogen van de hoofdpersonen om steeds opnieuw in de val te lopen brengt Arendsoog in herinnering. Die was daarin ook een meester. Het was de wankele kern van Nowee's verhaaltechniek. De relatie tussen de twee hoofdpersonen is op het randje van een boeketreeksje.
En toch leuk om even in de tuin een boek te hebben dat je niet zomaar neerlegt. Ondanks alle minpuntjes. Dàt is de prestatie van Van de Vlugt. Doe dat maar eens na. Drie sterren waard. Maar alle hype er omheen. Opgeblazen. Mensen die die kwalificaties allemaal echt menen kunnen bijna niet anders dan onervaren lezers zijn. Het spijt me. Ik wil een ander z'n leesplezier niet ontzeggen. Maar met op niets gestoelde kwalificaties bewijs je Nederlandse thrillerschrijver geen goede dienst.