Salander is bij uitstek een vrouw die je met vuur kunt laten spelen. Dat bleek al bij deel één van de Millennium Trilogie. In deel twee bewijst ze het opnieuw. Net als in deel één neemt Larsson de tijd. De "avonturen" die Lisbeth in het buitenland beleeft, kunnen mij niet altijd boeien. Maar als opnieuw het verhaal in de allerhoogste versnelling komt, volgt er geweld waarbij Francis in zijn beste jaren kleuterschool geschrijf lijkt. En bij die gedenkwaardige "oudjes" van Francis vielen er rake klappen. Het doet soms denken aan het razende geweld dat je tegenkomt bij Hecht in zijn eerste werken (denk aan Geestdrift). Maar het geweld is niet waarom het gaat. Het gaat over een verklote wereld waarin vrouwen gebruiksvoorwerpen zijn die blij mogen zijn als ze het overleven. Het gaat over overheidsdienaren die hun eigen belangen zo veel beter in het oog houden dan hun dienstbaarheid. En we weten van Liesbeth S. dat zij dat niet kan hebben. "Kalle" Blomkvist steunt haar daarbij. Ook hij kan niet anders. Effectief geschreven prachtige wendingen. Spanning. Een moderne thriller pur sang. Het mobiel en de laptop zijn de hulpmiddelen bij uitstek. Al is de stroom van mobiele telefoons in moderne thrillers wel erg vaak op als dat eigenlijk niet zou moeten. Salander is een supervrouw van het X-men type. Maar stoort dat? Het tweede deel is heel erg goed. Benieuwd naar deel drie. Daar moet het komen tot Gerechtigheid. Onontkoombaar gezien de eerste twee delen. Maar dat moet nu maar even wachten. Misschien wel omdat door de dood van Larsson dat ook het laatste is dat we zullen horen over "Kalle" en "lisbeth". En ik wil er nog niet klaar mee zijn. Jammer dat Larsson in zijn boeken zoveel tijd leek te hebben dat een rustige opbouw er wel van af kon. Hij kreeg in werkelijkheid minder tijd, want hij stierf veel te vroeg...