Lezersrecensie
Schrijven is schrappen
Laat me niet alleen van Gilly Macmillan verscheen in veertien
landen,waarmee
Macmillan zich in één klap vestigde als thrillerauteur van formaat. Ze woont in Bristol,Engeland,met haar man en drie kinderen.
Ze studeerde kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Bristol en het Courtauld Institue of Art in Londen. Laat me niet alleen (Burnt paper sky) is haar debuut.
Het verhaal gaat over Ben. Op de dag dat Ben, de achtjarige zoon van Rachel Jenner, vermist raakt stort Rachels wereld in. Ze is compleet onvoorbereid op de felheid waarmee ze wordt aangevallen door de media. Van de krant tot blogs: iedereen heeft een mening over haar. Ze liet Ben eventjes alleen en nu is hij verdwenen, het hele land vindt dat zij schuld aan zijn verdwijning heeft. Maar wat heeft er werkelijk die middag plaatsgevonden? Radeloos gaat ze op zoek naar hem. Gevangen tussen angst over het lot van haar zoon, de druk van het politieonderzoek en van de publieke opinie moet Rachel de afschuwelijke waarheid onder ogen zien: er is niemand, zelfs niet in haar familie, die ze kan vertrouwen.
Laat me niet alleen is een 492 pagina´s tellend boek. Het is geschreven vanuit verschillend perspectieven. Rachel, de moeder van de 8-jarige vermiste Ben, Francesca Manelli, een arts en Jim, die een grote rol speelt in het onderzoek naar de verdwijning van Ben. De perspectieven worden steeds afgewisseld met berichten van het internet, sociale media en transcripties van gesprekken die James met de therapeut heeft.
Een belangrijk aspect in het verhaal is de rol van de media. Op grond van geruchten, verdachtmakingen, plotseling onthulde geheimen, wordt het een mediacircus. Rachel is in de media de schuldige.
In 'laat me niet alleen' zien we hoe één moment van onoplettendheid een publieke verontwaardiging veroorzaakt.
Het verhaal is niet echt spannend,het duurt allemaal te lang.
Te veel tekst, maar waar is Ben?
Dus ik bleef toch doorlezen.
Schrijven is schrappen. De schrijfster van dit boek had wel iets meer mogen schrappen.
Ik ben met veel enthousiasme beginnen te lezen. Het leek me een lekker spannend boek.
Maar helaas, door te veel tekst, werd het toch nog een worsteling om er door te komen.
De vaart zit er niet in.
Door de korte stukjes, verschillende ik- figuren, dacht ik dat het lekker vlot zou lezen. Maar door toevoeging van e-mails ( met veel koptekst), Facebook teksten, webpages en weblogs, essays en verslagen van een dokter, door elkaar, wordt het wat verwarrend. Wie schrijft nou weer wat?
De vertaling vind ik soms ook wat vreemd.
Zo wordt er steeds maar gesproken over cottages. Ik denk zelf hierbij steeds aan vakantiehuisjes van o.a. Centerparcs.
Schrijven is schrappen. Schrijven is wat er overblijft.' (Godfried Bomans). Schrappen doet pijn.
Macmillan zich in één klap vestigde als thrillerauteur van formaat. Ze woont in Bristol,Engeland,met haar man en drie kinderen.
Ze studeerde kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Bristol en het Courtauld Institue of Art in Londen. Laat me niet alleen (Burnt paper sky) is haar debuut.
Het verhaal gaat over Ben. Op de dag dat Ben, de achtjarige zoon van Rachel Jenner, vermist raakt stort Rachels wereld in. Ze is compleet onvoorbereid op de felheid waarmee ze wordt aangevallen door de media. Van de krant tot blogs: iedereen heeft een mening over haar. Ze liet Ben eventjes alleen en nu is hij verdwenen, het hele land vindt dat zij schuld aan zijn verdwijning heeft. Maar wat heeft er werkelijk die middag plaatsgevonden? Radeloos gaat ze op zoek naar hem. Gevangen tussen angst over het lot van haar zoon, de druk van het politieonderzoek en van de publieke opinie moet Rachel de afschuwelijke waarheid onder ogen zien: er is niemand, zelfs niet in haar familie, die ze kan vertrouwen.
Laat me niet alleen is een 492 pagina´s tellend boek. Het is geschreven vanuit verschillend perspectieven. Rachel, de moeder van de 8-jarige vermiste Ben, Francesca Manelli, een arts en Jim, die een grote rol speelt in het onderzoek naar de verdwijning van Ben. De perspectieven worden steeds afgewisseld met berichten van het internet, sociale media en transcripties van gesprekken die James met de therapeut heeft.
Een belangrijk aspect in het verhaal is de rol van de media. Op grond van geruchten, verdachtmakingen, plotseling onthulde geheimen, wordt het een mediacircus. Rachel is in de media de schuldige.
In 'laat me niet alleen' zien we hoe één moment van onoplettendheid een publieke verontwaardiging veroorzaakt.
Het verhaal is niet echt spannend,het duurt allemaal te lang.
Te veel tekst, maar waar is Ben?
Dus ik bleef toch doorlezen.
Schrijven is schrappen. De schrijfster van dit boek had wel iets meer mogen schrappen.
Ik ben met veel enthousiasme beginnen te lezen. Het leek me een lekker spannend boek.
Maar helaas, door te veel tekst, werd het toch nog een worsteling om er door te komen.
De vaart zit er niet in.
Door de korte stukjes, verschillende ik- figuren, dacht ik dat het lekker vlot zou lezen. Maar door toevoeging van e-mails ( met veel koptekst), Facebook teksten, webpages en weblogs, essays en verslagen van een dokter, door elkaar, wordt het wat verwarrend. Wie schrijft nou weer wat?
De vertaling vind ik soms ook wat vreemd.
Zo wordt er steeds maar gesproken over cottages. Ik denk zelf hierbij steeds aan vakantiehuisjes van o.a. Centerparcs.
Schrijven is schrappen. Schrijven is wat er overblijft.' (Godfried Bomans). Schrappen doet pijn.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Wilma IJzerman
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
