Een mooi geschreven familietragedie

Het boek begint met het feitelijke slotakkoord dat daarmee als een dreigend noodlot over hele verhaal zweeft. We weten dan nog niet wat er gebeurt is maar wel dat het slecht zal aflopen. Vervolgens ontspint zich een briefwisseling tussen vader en zoon waarin beiden terugblikken op hun levens. Schrijven ze aan elkaar of voor zichzelf? Dat wordt eigenlijk nergens duidelijk en is voor de vertelling ook niet zo belangrijk. Wat het doet is wat het moet doen; het verduidelijkt de verhouding tussen vader en zoon. Die verhouding is niet goed. Hun leven lang leven ze min of meer langs elkaar heen en als ze dat niet doen staan ze tegenover elkaar. Moeder neemt zo goed als nooit actief deel aan de gebeurtenissen maar zij is allebepalend voor hoe hun levens lopen. Vader en zoon lopen op eieren in haar omgeving en dat lijkt een wijs besluit. Moeder is een geesteszieke vrouw die het merendeel van de dag passief voor de televisie hangt en als ze dat even niet doet grof en cynisch haar huisgenoten de stuipen op het lijf jaagt.
Het gevolg is een ontwricht gezin dat niet tot normaal funtioneren komt.
Xander Jongejan kan schrijven. In compacte hoofdstukken die in een staccato stijl geschreven zijn ontrolt het verhaal zich voor de lezer. Daar mankeert helemaal niets aan. En toch wringt het naar mijn gevoel. Het verhaal zelf kraakt soms en laat net teveel losse eindjes liggen om volledig overtuigend te zijn. Een bezoek aan een therapeut die z’n handen niet thuis kan houden wordt aangestipt maar niet uitgewerkt. Een buitenechtelijke relatie die komt en gaat en wat reuring veroorzaakt maar niet wezenlijk aan de plot bijdraagt. De plotse opeenstapeling van al dan niet zelfgekozen sterfgevallen aan het eind van het verhaal brengen de vertelling uit balans. Dat is jammer want Xander kan echt schrijven en iets meer balans en minder losse eindjes hadden een topdebuut opgeleverd. Al met al een boek dat vlot wegleest, goed geschreven is maar de juiste balans mist om helemaal te overtuigen.