Ieder huisje zijn kruisje en elk tekstbericht zijn gezicht

Marta Rojals is één van de meest gevierde schrijfsters van de huidige Catalaanse literatuur. Haar roman L’Altra is zelfs door El Periódico bestempeld als de ‘beste Catalaanse roman van het jaar’. Verder is er eigenlijk weinig bekend over Marta Rojals, wat een bewuste keuze blijkt te zijn. De schrijfster wil namelijk graag dat het boek een eigen tocht maakt als boek en niet als een aanhangsel van haar of van een foto van haar. Interessante invalshoek. Het boek zelf dan.  

Wat doe je als: je eind dertig bent, je al meer dan de helft van dat leven samen bent met je jeugdliefde, je partner zijn baan verliest, je woont in een land waar inmiddels niemand aan de gevolgen van de crisis kan ontkomen, geldzorgen in je relatie net zo steevast deel uitmaken van de dagelijkse routine als het poetsen van de tanden of het aantrekken van schoon ondergoed, je op een bepaald moment een jonge jongen tegenkomt die een wel erg sterke aantrekkingskracht op je uitoefent?

Dit is het verhaal van Anna, een meisje uit een dorpje in de buurt van Barcelona dat al op jonge leeftijd Manel ontmoet (Nel). Het verhaal speelt zich zo'n twintig jaar na hun eerste ontmoeting af. In die twintig jaar bestaat het leven van Anna met name uit structuur, zekerheid en vooral rust. Maar van het ene op het andere moment vallen alle zekerheden uit haar leven weg. Nel wordt ontslagen en hun liefdesnestje krijgt -min of meer gedwongen door de ontstane situatie- een derde bewoner, de zus van Nel. Dit is het verhaal van Anna, maar het staat symbool voor vele inwoners van het Spanje van dit moment.

Het verhaal zet een interessante hoofdpersoon neer in de vorm van Anna, bij wie zich van binnen veel meer afspeelt dan haar omgeving door de stille buitenkant vermoedt. Anna is in een constante strijd met zichzelf, vooral als het gaat om sociale aangelegenheden en contact met andere mensen. Dit mijdt ze het liefst allemaal. Dat geldt ook voor geluid en lawaai, daarom loopt ze vaak met haar herriestoppers in door de stad, ze wil vooral niet in contact met de buitenwereld komen.

Het boek begint met een majestueuze eerste scène die in het rijtje van beste openingsscènes op gelijke hoogte staat met de film Le Fabuleux Destin d’Amelie Poulain. Beide scènes hebben heel weinig woorden of beelden nodig om direct een zeer krachtige situatie neer te zetten, waaruit al veel spreekt en die een grote belofte doet voor de rest van het verhaal. Le Fabuleux Destin d’Amelie Poulain komt deze belofte na, Al dat andere helaas niet. Zo goed als het eerste hoofdstuk wordt het eigenlijk niet meer. Het verhaal is nog steeds sterk en zeker het lezen waard, maar soms ook moeilijk te volgen doordat de schrijver net één of soms meerdere denkstappen te veel weglaat, waardoor je soms erg lang puzzelt om een zin te begrijpen die niet van grote waarde blijkt te zijn voor het verhaal op het moment dat je het puzzelstukje op de juiste plek hebt gelegd. Ook zorgt de overdaad aan onderwerpen ervoor dat er gedurende het boek veel losse eindjes zijn. Deze komen tijdens het lezen nogal eens in de knoop met elkaar.

Op het moment dat de laatste bladzijde omgeslagen wordt, blijft de lezer toch enigszins vertwijfeld achter. Het verhaal eindigt zoals het er eigenlijk geen moment naar heeft uitgezien dat het zou eindigen en zorgt ervoor dat in gedachten het hele gelezen verhaal nog eens nagelopen wordt om het beter te begrijpen. Een leuk boek, maar jammer dat het de kwaliteit van het eerste hoofdstuk geen waardig vervolg heeft kunnen geven, want hoe Rojals een inkijk weet te geven in de wereld zoals die er voor anderen van buiten uit ziet en waar mensen benieuwd naar zijn wat er afspeelt in de afgesloten huiskamers, computers en telefoons, is op zijn minst een eervolle vermelding waard.