De moeder van de detectieveromans, dat bewijst ze met quasi elk boek dat ze heeft geschreven uit haar indrukwekkende bibliografie. Ook dit boek was weer uitstekend geschreven. Het is nog maar het derde boek dat ik lees van haar, maar zeker niet het laatse. De creativiteit van Christie is zeer bewonderenswaardig vind ik, de boeken zitten altijd zo goed in elkaar en ze zijn telkens weer adembenemend spannend.

In het begin van het boek krijgt de Belgische detectieve Hercule Poirot een telefoontje van Ariadne Oliver, een detectieve schrijfster die hij al eerder ontmoet had. Mevrouw Oliver vertelde Poirot dat ze een detectievespel moest organiseren voor een feest op een landgoed. Ze belde hem omdat ze vreesde dat er ook echt een moord zou gebeuren. Poirot respecteerde deze vrouw heel erg en vertrok dus naar Nassacombe, hij moest zogezegd de prijzen uitdelen van het detectievespel en zo mocht hij logeren bij de familie die het feest organiseren.
De karakters worden heel mooi beschreven. Als het verhaal vorderde kreeg je meer en meer het gevoel alsof je die mensen al jaren kende.

Het thema van het moordspel is zeker ook een zeer grote meerwaarde van het verhaal. Het verhaal draait er helemaal rond en de moord past ook perfect in het script wat het allemaal nog extra spannend maakt.
Als Poirot op het einde uitlegt hoe alles gebeurt is , is het een hele verrassing. Het is heel onwaarschijnlijk, maar als je er een beetje langer over na begint te denken besef je dat je het al eerder had kunnen weten aan de hand van allerlei aanwijzingen, maar je wordt telkens weer in een verkeerde richting geleid.

Kortom, het is weer een enorm sterk boek van Christie met de klassieke whodunit.Het is niet het beste boek dat ik van haar heb gelezen, maar ik kan toch iedereen aanraden om van dit boek eens lekker te genieten.